Bevallingsverhaal Hilda: ‘Alleen de stagiair was nog beschikbaar’

Mooi, ontroerend en bijzonder: ieder bevallingsverhaal is uniek. Langdurige en snelle bevallingen, thuis en in het ziekenhuis, met en zonder pijnstilling, keizersnedes en vaginale bevallingen: alles komt langs in deze rubriek.

Deze week lees je het bevallingsverhaal van Hilda.

Moeder: Hilda (32)
Start bevalling: natuurlijk
Zwangerschapsduur: 40 weken
Duur bevalling: ongeveer 6,5 uur
Plaats: ziekenhuis
Pijnstilling: geen
Manier van bevallen: natuurlijk
Bijzonderheden: alleen de stagiair was nog beschikbaar
Gewicht: 3225 gram
Hoeveelste kind: eerste

Hoe het bevallingsverhaal begon

“Ik was precies 40 weken zwanger toen ik na het avondeten een gek gevoel in mijn buik voelde. Daarna moest ik naar het toilet maar ik zocht er niks achter. Ik besloot dan ook om nog even een bezoekje te brengen aan de supermarkt. Ik had namelijk nog wat dingen nodig. Op de terugweg voelde ik weer dat rare gevoel in mijn buik opkomen. Bij terugkomst thuis besloot ik het rustiger aan te doen. Ik wist zeker dat de bevalling snel zou gaan beginnen.”

Het bevallingsverhaal van Hilda

“Ik had twee uur op de bank gelegen, daarna liep ik naar de badkamer, om mij klaar te maken voor de nacht. Toen ik daarheen liep, kreeg ik een wee. Er was geen twijfel meer mogelijk, de bevalling was begonnen. Ik belde direct mijn vriend om te vertellen dat ik een wee had gehad. Hij werkt ’s avonds in de horeca. Hij zei dat hij er direct aan zou komen. Ook belde ik mijn moeder om te zeggen dat het niet lang meer zou duren. Tien minuten later kreeg ik een volgende wee.

22.00 uur

Al snel zat er een goed ritme in mijn weeën. Ze kwamen om de vijf minuten, dus ik belde de verloskundige. Ze zei dat ze er gelijk aan zou komen. Vijftien minuten later stond ze voor de deur. Ik was beneden in de woonkamer aan het wandelen, dit leidde mij goed af van de pijn. Daarom liep ik zelf naar de voordeur. Ik deed open en op het moment dat ik ‘hoi’ zei tegen de verloskundige, braken mijn vliezen. Wat een timing.

22.15 uur

Omdat het al duidelijk was dat mijn dochter in het vruchtwater had gepoept, was het niet mogelijk om een thuisbevalling te hebben. We pakten de vluchtkoffer, terwijl de verloskundige naar het ziekenhuis belde dat we eraan kwamen.

23.15 uur

Eenmaal in het ziekenhuis merkten we dat we geluk hadden. Er was namelijk nog maar één kamer vrij om te bevallen. Het bleek erg druk te zijn. Omdat de baby in het vruchtwater had gepoept, werd het een medische bevalling, waardoor de verloskundige de bevalling over moest dragen aan de gynaecoloog.

23.45 uur

De gynaecoloog en haar stagiair kwamen zich voorstellen en ze deed wat korte onderzoekjes. Ze zei dat ik al acht centimeter ontsluiting had. Het zou niet lang meer duren voordat ik zou gaan bevallen. Op één verpleegkundige na, zag ik in het uur daarna niemand meer.

00.50 uur

Ik drukte op de noodknop toen ik merkte dat ik persweeën kreeg. Na tien minuten, waarin ik niets anders kon doen dan af en toe al wat persen, kwam de stagiair van de gynaecoloog naar binnen gerend. Hij zei dat het ontzettend druk was en dat de gynaecoloog en verpleegkundigen in de andere kamers bezig waren. Alleen de stagiair was nog beschikbaar. Ik wilde in paniek raken, maar ik dacht ook: ze moet er nu uit, het maakt me niet uit wie dat gaat doen.

01.20 uur

De stagiair begeleidde ons goed en twintig minuten later, twee minuten voordat mijn dochter geboren werd, kwam de gynaecoloog naar binnen gerend. Ze liet hem zijn werk doen, omdat ze zag dat hij het heel goed deed.

01.22 uur

De stagiair van de gynaecoloog heeft mijn dochter op mijn buik gelegd, ons gefeliciteerd en tegelijkertijd ook bedankt dat we hem het vertrouwen hadden gegeven. Ik weet zeker dat zowel hij als wij deze gebeurtenis nooit meer zullen vergeten. Het gynaecoloog bood daarna haar excuses aan en vertelde dat het normaalgesproken niet voorkwam dat alleen de stagiair nog beschikbaar was. Gelukkig is alles goed gegaan. Na een snelle, maar overweldigende bevalling konden we niet wachten om naar huis te gaan. Daar kon het genieten pas echt beginnen.”

Bevallingsverhaal Sharon: ‘Op de stoep van het ziekenhuis hield ik het niet meer’