Het bevallingsverhaal van Loes: ‘Niet persen! roept hij, terwijl ik uit alle macht probeer mijn baby op te houden’

In deze rubriek vertellen vrouwen de mooie, ontroerende, soms schokkende verhalen van hun bevallingen. Langdurige en snelle bevallingen, thuis en in het ziekenhuis, met en zonder pijnstilling, keizersnedes en vaginale bevallingen: alles komt voorbij.

De statistieken

Wie: Loes (nu 29, toen 26)
Start bevalling: vliezen spontaan gebroken
Zwangerschapsduur: 41+2
Duur bevalling: 10 uur
Plaats: thuis tot 9 cm ontsluiting, spoedkeizersnede in ziekenhuis
Pijnstilling: ruggenprik
Manier van bevallen: spoedkeizersnede
Gewicht kindje: 3200 gram

Hoe het begon

Een week voor kerst en ruim een week ná de uitgerekende datum mag de bevalling van mij nu wel een keer beginnen. Ik heb al weken harde buiken, slaap in etappes van een uur of twee, moet om de haverklap plassen omdat de baby op mijn blaas drukt en ik heb beurse ribben van alle karateschoppen die de kleine uitdeelt. De verloskundige begrijpt mijn onrust en stelt voor om mij te strippen. Het loswoelen van de vliezen bij de baarmoedermond is op zijn zachtst gezegd geen fijn gevoel… Net als ik wil roepen dat ze moet stoppen omdat het te veel pijn doet is het voorbij. ‘Zo, nu maar afwachten of dit de bevalling op gang zal brengen,’ zegt de verloskundige voor ze vertrekt. De nacht die volgt is net zo onrustig als de afgelopen weken en ik doe korte slaapjes tot het licht wordt. Als mijn vriend wakker wordt vraagt hij of ik al iets merk van het strippen en teleurgesteld zeg ik dat dat niet het geval is en dat hij maar weer gewoon naar zijn werk moet gaan vandaag.

8:30 uur: Plons!

Als ik op wil staan om uit bed te stappen hoor ik een soort ‘PLOP’, alsof er een kauwgombel klapt, en gutst er een plens warm water langs mijn benen op de vloer naast het bed. Huh? Wat gebeurt hier? ‘Mijn vliezen zijn gebroken!’ gil ik uit, en mijn vriend en ik kijken elkaar verbaasd aan. ‘Wat moeten we doen?’ vraagt mijn vriend? ‘Niks, geloof ik. Wachten tot de weeën beginnen.’ zeg ik. Ineens zijn we alles vergeten wat we hebben geleerd tijdens de zwangerschapscursus. Ik besluit maar even te gaan douchen terwijl mijn vriend ontbijt maakt. Na het douchen bel ik mijn ouders om te vertellen dat de vliezen gebroken zijn. Net als mijn vader vraagt of ik al iets van weeën voel, krijg ik een flinke kramp en moet ik moeite doen om door te blijven ademen. ‘Ik geloof het wel pap.’ zeg ik, en hang snel op. Een minuut of vijf later komt er weer zo’n kramp: de weeën zijn echt begonnen. Mijn vriend belt zijn werk om te zeggen dat hij vandaag niet op kantoor zal komen, en morgen misschien ook niet…

13:00 uur: Rugweeën

Al gauw krijg ik pijnlijke weeën die elkaar sneller opvolgen. De verloskundige komt langs voor een check. Alles verloopt goed, ik heb pas twee centimeter ontsluiting dus ze wenst ons veel succes en belooft na een paar uur weer terug te komen. In de uren die volgen probeer ik de weeën zo goed mogelijk op te vangen, steunt mijn vriend me door tegendruk te geven tegen mijn onderrug tijdens iedere wee, en wordt de pijn steeds intenser. Rond 14:00 uur zie ik het even niet meer zitten en bellen we de verloskundige of ze langs kan komen. Zodra ze er is ziet ze dat ik paniekerig word van de pijn en belooft ze even bij ons te blijven om te helpen met het opvangen van de rugweeën. Ze stelt voor om een douche te nemen, omdat water op mijn onderrug misschien verlichting kan geven. Eenmaal onder de douche krijg ik een weeënstorm en zak ik op de grond van de pijn. Ik ga weer op mijn zij in bed liggen, de enige houding die enigszins vol te houden is. Ze checkt mijn ontsluiting en zegt dat ik pas vijf centimeter heb. VIJF CENTIMETER! De wanhoop slaat toe, en ik zeg dat ik naar het ziekenhuis wil zodat ik pijnstilling kan krijgen. De verloskundige probeert me moed in te praten, zegt dat ik het heel goed doe en weet me te motiveren om het nog even thuis aan te kijken.

15:00 uur: Stagiair

De verloskundige vraagt of het goed is dat haar stagiair ook komt om mee te helpen waar mogelijk. Ik vind het allemaal best en zit zo in mijn eigen wereld dat ik er toch niet veel van denk te merken. De tijd vliegt voorbij, de weeën volgen elkaar snel op en de pijn wordt intenser. Rond 16:00 uur gil ik dat ik naar het ziekenhuis wil, omdat ik het niet meer kan handelen, en wil de verloskundige eerst kijken hoeveel ontsluiting ik heb voor we tot actie overgaan. Ze stelt voor dat haar stagiair even voelt, omdat zij het ook moet leren. Ik sta het toe, maar voel me er eigenlijk niet heel relaxt bij om op dat moment als proefkonijn te fungeren. Net als ze mij toucheert krijg ik een pijnlijke wee, en de stagiair zegt dat het haar niet lukt om te checken hoeveel centimeter ik precies heb. De verloskundige moet het dus zelf ook nog even checken. Ze blijft maar bezig, het doet pijn en mijn vriend vraagt haar waarom het zo lang duurt. Ze kijkt bezorgd en zegt dat ik bijna negen centimeter ontsluiting heb maar dat ze even niet zo goed weet wat ze nou voelt. Ze overlegt met haar stagiair in de woonkamer terwijl ik weeën opvang en komt terug met de boodschap dat ze denkt dat we inderdaad naar het ziekenhuis moeten omdat ze twijfelt over de positie van het hoofdje. Ze denkt dat mijn baby met haar mondje voor de uitging ligt: een zogeheten aangezichtsligging, ook wel bekend als een sterrenkijker.

16:30 uur: Niet persen!

Ineens is er paniek in huis. Er wordt een ambulance gebeld, ondertussen probeert de stagiair mij te helpen met aankleden en grijpt mijn vriend onze spullen bij elkaar. Tussen de weeën door moet ik de twee stijle trappen van onze smalle Amsterdamse bovenwoning af zien te komen. De ambulance staat voor de deur en ik verzamel moed. Ik ren de trap af op een tempo dat ik al zeker vier maanden niet van mezelf ken. Onderaan de trap krijg ik een killer van een wee en ik vang hem op handen en knieën op terwijl buren en voorbijgangers toekijken. Op de stoep voor ons huis in de regen een wee opvangen onder toeziend oog van de buurt: not my finest moment. Daarna word ik op de brancard geholpen, in de ambulance geschoven en met gierende banden de stad uit gereden. Mijn vriend probeert me te kalmeren tijdens de heftige ambulancerit, maar ik krijg mijn ademhaling niet meer onder controle. De weeën gaan gewoon door en ik voel dat ik persdrang krijg. De ambulancebroeder roept dat ik echt nog niet mag persen en moet wachten tot we in het ziekenhuis zijn aangekomen. Mijn lijft neemt het heft in eigen handen en begint toch te persen zonder dat ik er iets tegen kan doen: een heel heftig gevoel. ‘Niet persen!’ roept hij, terwijl ik uit alle macht probeer mijn baby ‘op te houden’.

17:00 uur: Stuitligging

Als we binnen vliegen in het ziekenhuis staat er een team klaar om me op te vangen. De dienstdoende gynaecoloog checkt meteen mijn ontsluiting en doet een snelle echo. Verbazing op de gezichten: de baby ligt in stuit! Het is niet haar mondje dat voor de uitgang ligt, maar haar billetjes. Het komt niet vaak voor dat een stuitligging pas tijdens de bevalling wordt ontdekt dus iedereen is compleet verrast. De verloskundige verlaat geschrokken de ruimte en zal me later na de bevalling bellen om het erover te hebben. De gynaecoloog meet snel de grootte van de baby en omdat de omvang van het hoofdje bovengemiddeld lijkt te zijn besluit ze dat het onverantwoord is om een stuitbevalling te doen. Haar hoofdje zou vast kunnen komen te zitten, met eventueel zuurstoftekort ten gevolg. Ze besluit dat een spoedkeizersnede de beste optie is en ik word razendsnel naar de O.K. gereden, krijg een ruggenprik en word overgeheveld naar de operatietafel. Als de ruggenprik eenmaal werkt voel ik een golf van opluchting: de pijn is weg!

17:15 uur: Spoedkeizersnede

Alles verloopt heel snel: binnen een kwartier na aankomst in het ziekenhuis wordt onze dochter geboren via een keizersnede. Ik begrijp totaal niet wat me overkomt: ik heb gek genoeg nooit stilgestaan bij het idee dat ik ook een keizersnede zou kunnen krijgen. Na veel gesjor aan mijn lijf tillen ze de baby boven het doek uit en kan ik haar even kort bekijken: een klein meisje dat zich verschrikt uitstrekt en begint te huilen. Mijn vriend gaat met de kinderarts mee voor een aantal checks en ik word ondertussen gehecht. Ik ben in shock en kan niet stoppen met trillen. Het duurt zeker een uur voor ik wat gekalmeerd ben, de baby naar me toe wordt gebracht en ik haar eindelijk op mijn borst krijg. Ze is gezond en begint vrijwel meteen te drinken als ze aan mijn borst wordt gelegd. Ondanks de schrik van de heftige ambulancerit en spoedkeizersnede ben ik wel meteen verkocht als ik mijn meisje in mijn armen houd: daar is ze dan! Zo opgelucht dat ze gezond en wel ter wereld is gekomen na de spanning van de afgelopen uren. Onze familieleden zijn inmiddels aangekomen in het ziekenhuis en na een uurtje zien we ze als ik via de gang naar een andere kamer word gereden. Iedereen is emotioneel bij het zien van onze dochter en mijn moeder zegt later dat ze aan mijn gezicht kon zien dat ik totaal in shock was.

Herstel

Wat ik echt niet aan had zien komen is het pittige herstel dat volgde: van een roze wolk was totaal geen sprake. Mijn hele lijf voelde beurs aan, de wond van de keizersnede deed veel pijn en ik was totaal uitgeput door alle emoties rondom de bevalling. Na een aantal dagen in het ziekenhuis mocht ik naar huis, maar eenmaal daar kon ik eigenlijk nog helemaal niets. Mijn vriend zorgde voornamelijk voor de baby terwijl de kraamhulp alles aan hem uitlegde en ondertussen voor mij zorgde. Ik lag in bed, gaf om de paar uur borstvoeding en voelde me vooral verschrikkelijk slecht. Zowel lichamelijk als emotioneel had ik een flinke klap gehad. Gelukkig was mijn kraamhulp alert en heeft ze ervoor gezorgd dat ik op tijd met de huisarts ging praten. Ik werd doorverwezen naar een psycholoog die gespecialiseerd is in de verwerking van traumatische bevallingen.

EMDR

Toen het na een aantal weken fysiek een stuk beter ging en de baby en ik in een goed ritme zaten met voeden en slapen, begon ik met EMDR (Eye Movement Desensitization and Reprocessing). In flink wat sessies werkten de psycholoog en ik aan de verwerking van de heftige momenten van de bevalling. Dit heeft mij ontzettend geholpen om de stressvolle spoedkeizersnede te verwerken. Het duurde nog maanden voor ik me weer helemaal goed en gezond voelde, maar de ergste schrik kon ik op deze manier naast me neer leggen. Nu, drie jaar later, kijk ik terug op een heftige ervaring met een opgelucht gevoel: dat hebben mijn dochter en ik gelukkig allebei overleefd.

Foutje van de zaak

Hoe het kon gebeuren dat de verloskundigen van de praktijk waarbij ik liep niet hebben opgemerkt dat de baby in een stuitligging lag is nooit helemaal duidelijk geworden. Vooral mijn vriend voelde boosheid over deze ‘fout’ en samen hebben we een paar weken na de bevalling een gesprek gehad met de verloskundigenpraktijk. Het hoofd van het team legde ons uit dat het helaas heel soms gebeurt dat na de laatste echo, in ons geval een groeiecho rond 30 weken, een verandering in positie plaatsvindt en de baby in stuit komt te liggen. Aangezien de placenta bij mij aan de voorkant van de buik lag en de baby dus bedekte, konden ze het hoofdje niet van het kontje onderscheiden. Zo kon dus worden gemist dat haar billen waren ingedaald in mijn bekken, in plaats van het hoofdje. Tijdens de gebruikelijke controles voelden ze niets ongebruikelijks aan mijn buik en leek het een normale hoofdligging te zijn. Een doodnormale vergissing dus! Dikke pech, maar het is niet anders.

Vaginale bevalling na keizersnede

Toen ik ruim een jaar later zwanger werd van onze tweede dochter wilde ik heel graag voorkomen dat die wond letterlijk en figuurlijk weer open moest. Ik wilde dolgraag een vaginale bevalling, omdat het me zo ontzettend mooi leek om op die manier een kind te baren én omdat ik absoluut niet weer zo’n buikwond wilde hebben inclusief pijnlijk herstel. Ik deed zelf de nodige research naar wat in het Engels een VBAC heet (Vaginal Birth After Cesarion) en besprak mijn wens met de gynaecoloog, die hier gelukkig ook achter stond. Samen met mijn partner besloot ik ervoor te gaan en hoe dit verliep lees je in het verhaal van mijn tweede bevalling.

Wil jij ook jouw bevallingsverhaal delen? Mail ‘m naar [email protected] of deel hem op het Mamaforum!