De tweede bevalling van Loes: ‘Tussen de beginnende weeën door bestel ik twee porties nasi rames’

In deze rubriek vertellen moeders de mooie, ontroerende, soms schokkende verhalen van hun bevallingen. Langdurige en snelle bevallingen, thuis en in het ziekenhuis, met en zonder pijnstilling, keizersnedes en vaginale bevallingen: alles komt voorbij.

De statistieken

Wie: Loes (nu 29, toen 27)
Start bevalling: weeën
Zwangerschapsduur: 40 weken precies
Duur bevalling: 16 uur
Plaats: ziekenhuis
Pijnstilling: ruggenprik
Manier van bevallen: vaginaal
Gewicht kindje: 2750 gram

Hoe het begon

Het is augustus 2016 en ik geniet van mijn zwangerschapsverlof en het lekkere zomerweer. Met mijn dochter van 1,5 jaar breng ik veel tijd door in de speeltuin om de hoek van ons huis. Alles staat klaar voor de komst van de tweede en ik kijk ondanks mijn heftige eerste bevalling uit naar de komst van onze tweede dochter. Omdat ik bij de eerste een spoedkeizersnede moest ondergaan na een gemiste stuitligging word ik gedurende deze zwangerschap begeleid door een gynaecoloog in plaats van een verloskundige.

VBAC

Aangezien ik die eerste bevalling als traumatisch heb ervaren is de keuze deze keer aan mij: wil ik een keizersnede of durf ik een poging tot vaginaal bevallen aan? Ik kies voor het laatste omdat het mij heel bijzonder lijkt om een baby via ‘de natuurlijke weg’ te baren. Daarnaast zie ik ook op tegen het pittige herstel van een keizersnede en lijkt het me fijn om die eerste weken meer zelf voor mijn kindje te kunnen zorgen. Een VBAC (Vaginal Birth After C-section) wordt het dus, tenzij de gynaecoloog tijdens de bevalling redenen ziet voor een tweede keizersnede. Dit kan bijvoorbeeld gebeuren als er teveel druk op het litteken komt te staan tijdens de weeën of het persen.

Weinig beweging

Omdat ik al een dag of twee minder beweging voel in mijn buik word ik in het ziekenhuis aan de monitor gelegd. Gelukkig lijkt alles goed te gaan met de baby en ’s avonds voel ik ook weer wat meer activiteit. Als ik een dag later weer weinig beweging voel bespreekt de gynaecoloog de optie om de bevalling in de loop van de week in te leiden. Dat lijkt me jammer, omdat het me fijn lijkt als de bevalling vanzelf op gang komt. Maar de gezondheid van de baby gaat boven alles, dus mijn partner en ik besluiten om hier mee in te stemmen als de bevalling de komende dagen niet vanzelf op gang komt.

40 weken: Gerommel

Op de uitgerekende datum word ik wakker met wat gerommel in mijn buik. Ik heb een onrustig gevoel en ben de hele dag druk in de weer met opruimen, schoonmaken, wasjes draaien en boodschappen doen. Achteraf gezien is dit een typisch gevalletje van nesteldrang, maar dat wist ik toen natuurlijk nog niet. Als ik aan het eind van de dag flink wat krampen krijg begin ik te vermoeden dat de bevalling niet lang meer op zich laat wachten. We voeren onze dochter haar avondeten en brengen haar naar bed zodat we alle rust hebben om ons hier samen op te focussen.

19:00 uur: “Pfff, twee nasi rames alstublieft, pfff”

Ik heb trek in pittig eten en besluit om bij de toko vlakbij ons huis eten te halen. Terwijl ik in de rij sta merk ik dat ik de krampen een beetje begin weg te puffen, zonder dat de andere mensen dat doorhebben. Tussen twee beginnende weeën door bestel ik twee porties nasi rames en thuis eten we terwijl we bespreken hoe we de opvang van onze dochter regelen als de weeën echt gaan doorzetten.

23:00 uur: Nesteldrang

Mijn vriend is moe en gaat vast naar bed. Ik ben te druk bezig met opruimen en spullen klaarleggen voor de bevalling dat ik besluit nog even door te gaan tot ik ook moe ben. Ondertussen nemen de weeën toe en ik vang ze op terwijl ik door het huis scharrel. Waar de vorige bevalling een duidelijk begin had door het spontaan breken van de vliezen, weet ik nu niet zo goed wanneer het nu echt ‘menens’ is.

01:00 uur: Bellen

Inmiddels volgen de weeën elkaar snel op. Er zit minder dan vijf minuten tussen maar echt pijnlijk zijn ze nog niet. Mijn vriend is ondertussen wakker geworden van mijn gepuf en stelt voor om het ziekenhuis te bellen om te vragen wanneer we het beste kunnen komen. De telefoniste stelt voor dat we thuis nog even doorgaan met weeën opvangen en over een uur of twee die kant op komen.

03:00 uur: Taxirit

Mijn schoonmoeder is gekomen om op onze dochter te passen en puffend stap ik de taxi richting ziekenhuis in. Eenmaal in de taxi nemen de weeën af en maak ik me zorgen over of we niet veel te vroeg naar het ziekenhuis gaan. Vlak voor aankomst bij het ziekenhuis krijg ik weer een keiharde wee en weet ik dat het toch een goede beslissing is geweest om die kant op te gaan. Op de afdeling checken ze eerst mijn ontsluiting: drie centimeter. Wat een teleurstelling! Ik dacht al veel verder te zijn en voel me even zwaar ontmoedigd en vooral doodmoe. De verloskundige van dienst stelt voor om mijn vliezen te breken, waarna het waarschijnlijk iets sneller zal verlopen.

04:30 uur: Ruggenprik
Na het breken van de vliezen met een dun naaldje barst het echt los: ik krijg een weeënstorm en het lukt me niet om de weeën goed weg te zuchten. Mijn vriend helpt me bij het opvangen van de weeën door mijn rug te masseren en mee te puffen op aanwijzing van de geweldige verpleegkundige. We zijn een goed duo, maar de pijn wordt na een tijdje toch te heftig. Omdat er weinig vordering in de ontsluiting zit en ik nog flink wat uren voor de boeg heb besluit ik samen met de gynaecoloog te kiezen voor een ruggenprik. Het is even vervelend om hem te zetten, maar wat een godsgeschenk is dat! Nadat hij begint te werken val ik meteen in slaap. Mijn vriend en ik slapen allebei bijna drie uur, hij op de slaapbank en ik in het ziekenhuisbed. Even bijkomen voor het laatste stukje van de bevalling begint.

8:30 uur: 9 centimeter

Als ik wakker ben checkt de verloskundige hoeveel ontsluiting ik heb: bijna 9 centimeter! Al slapend heb ik er dus een heleboel centimeters bijgekregen. De ruggenprik wordt ‘uitgezet’ en de pijn komt weer terug. Best heftig om ineens weer overrompeld te worden door die pijn van de ontsluitingsweeën in de laatste fase.

10:00 uur: Weeënopwekkers

De weeën zakken een tijdje weg waarna ik weeënopwekkers krijg toegediend. Dit helpt, en na een uur heftige weeën te hebben opgevangen mag ik een beetje mee gaan persen als ik druk voel. Even raak ik in paniek en denk dat ik deze klus echt nooit ga kunnen klaren. Het voelt gewoon onmogelijk, alsof het nooit gaat passen. Ik kan het me niet meer herinneren maar volgens mijn vriend heb ik zelfs gevraagd of ik niet beter toch een keizersnede kan krijgen. De verloskundige spreekt me moed in. “Jij kan dit, vrouw!” zegt ze, wat ik op dat moment heel fijn vind om te horen. “Je ben al zover gekomen en je bent er nu echt bijna.”

11:30 uur: Volledige ontsluiting

Het persen valt me niet mee, ik weet soms even niet meer waar ik de kracht vandaan moet halen. Mijn vriend en de verpleegkundige helpen me door bij iedere wee tegendruk te geven aan mijn benen en mijn hoofd naar mijn borst te buigen. De verloskundige houdt op een bord aan de muur bij hoe ver het hoofdje in het geboortekanaal is gedaald en maakt zich een beetje zorgen over de voortgang. De gynaecoloog wordt geroepen en hij kijkt een paar weeën mee. Hij overweegt een knip te zetten als het niet sneller op gaat schieten, waarna ik meteen roep dat ik dat liever echt niet wil! Gelukkig hebben zijn woorden het goede effect: ik voel een oerkracht in me opkomen en pers een paar keer superhard waardoor de baby meteen een flink stuk opschuift. De gynaecoloog blijft er toch bij, maar belooft niet zomaar een knip te zetten.

11:50 uur: Daar is ze!

Ineens gaat het een stuk sneller. Ik voel de baby sneller dalen en ik krijg energie van de positieve sfeer in de kamer. Na een paar weeën hoor ik mezelf een oerkreet slaan en geef ik een megaharde pers. Ineens is het hoofdje daar en roept iedereen dat ze met de volgende wee geboren zal worden. De eerstvolgende perswee glijdt het lijfje inderdaad heel soepel naar buiten en pak ik haar zelf aan. Ik ben totaal overrompeld door de oerkracht van mijn lijf en het supermooie gevoel van mijn pasgeboren kindje op mijn borst. “Het is gelukt!” roep ik huilend en lachend tegelijk tegen mijn vriend, en ik voel me echt een winnaar. Wat een bijzonder gevoel! Zeker na mijn spoedkeizersnede is dit zo’n totaal andere ervaring. Ik ben zo opgelucht en ondanks de pijn van de weeën en het zware persen voel ik me intens tevreden en gelukkig.

12:10 uur: Placenta

De navelstreng klopt uit en mijn vriend mag hem daarna doorknippen. We bewonderen onze prachtige, piepkleine dochter die op mijn borst ligt en lieve geluidjes maakt. Ik ga helemaal op in haar geur en het gevoel van haar kleine lijfje dat ik na negen maanden eindelijk vast kan houden. Helaas moet de placenta nog wel naar buiten komen, dus de verloskundige drukt een paar keer op mijn buik. Op zijn zachtst gezegd geen fijn gevoel! Het is vreemd om weer opnieuw te moeten persen, mar dat is blijkbaar nodig om de nageboorte eruit te laten komen. Gelukkig lukt het en de placenta wordt geboren. Wel opvallend is dat het een placenta met een ‘bijlob’ blijkt te zijn: een kleinere tweede placenta aan de grote placenta vast. Ze nemen hem mee voor onderzoek, maar er is gelukkig niets aan de hand met de baby of mij: we maken het allebei goed. Ik heb een paar oppervlakkige scheurtjes waar een paar hechtingen in worden gezet. Tegen de zwelling krijg ik een bevroren maandverband met water in, wat echt een goede uitvinding blijkt te zijn.

Herstel

Na een tijdje voel ik me goed genoeg om te douchen en een paar uur later komen onze ouders met onze oudste dochter op bezoek. De eerste ontmoeting tussen onze dochter van 1,5 jaar en haar pasgeboren zusje verloopt gelukkig soepel: ze wil haar meteen een kusje geven en vertrekt met een grote ballon uit de ziekenhuiswinkel weer naar opa en oma’s huis. Omdat onze pasgeboren dochter een beetje licht is voor de termijn (2750 gram bij 40 weken) en ook haar temperatuur wat aan de lage kant is moeten we een nachtje blijven. Huidje op huidje helpt om haar temperatuur op peil te krijgen en na een nacht voeden-slapen-voeden-slapen-voeden is haar temperatuur helemaal in orde. We mogen naar huis!

Eerste weken met twee kids

De kraamweek vliegt voorbij en onze kersverse dochter doet het supergoed. Ze slaapt veel en drinkt als een pro, dus de zorg verloopt heel makkelijk. We moeten wel wennen aan het leven met een dreumes en een newborn. Na iedere gebroken nacht staat er om 6:30 uur gewoon een zusje te springen dat wil spelen. Mijn vriend gaat overdag vaak met onze oudste op stap waarna de kraamhulp soms op de baby let zodat ik een beetje kan bijslapen. Fysiek voel ik me na een paar weken alweer prima en vooral mentaal is het een wereld van verschil met de kraamtijd na mijn eerste bevalling. Samen met mijn partner kan ik de verzorging van de baby goed aan en ik heb een superfijn gevoel overgehouden aan de bevalling. Ik ben heel gelukkig met het feit dat ik een tweede bevalling zo heb mogen beleven.