Column Lisa: ‘Verschrikkelijk voelde ik me, onder de kots en met een krijsende baby’

Lisa van den Akker is moeder van vier kinderen in de leeftijd van 11, 9, 3 en 1 jaar oud. Naast moeder is ze hoofdredacteur van J/M Ouders en Famme. Iedere maand schrijft ze een column over het nooit saaie leven als moeder van vier kinderen.

‘Voelt een vakantie met kinderen voor jou wel als een vakantie?’, die vraag stelde iemand mij een paar weken geleden. Vlak voordat ik met mijn gezin richting het zuiden zou gaan rijden. Daar moest ik even over nadenken, want daar had ik eigenlijk nog nooit bij stil gestaan. Toch was mijn antwoord een duidelijke ‘ja’. Nee, ik kan inderdaad niet uren op een strandbedje liggen terwijl ik cocktails drink en een goed boek lees, maar het is maar net wat je definitie van het woord ‘vakantie’ is.

Wat is vakantie voor jou?

Niets moeten, de boel de boel laten, elke dag croissantjes en ijsjes eten en me alleen maar verplaatsen van het strand naar het zwembad en weer terug. Dat is voor mij vakantie. Natuurlijk moeten er ook krabben worden gevangen en van de glijbaan worden gegleden, dus is vijf minuten op een handdoek liggen een unicum, maar dat maakt het vakantiegevoel er niet minder op. De kinderen, mijn man en ik; we genieten allemaal en dat is voor mij het ultieme vakantiegevoel.

Oké, eerlijk is eerlijk, natuurlijk is het als moeder nooit alleen maar genieten. Dat bleek dit jaar des te meer, toen alle drie mijn dochters buikgriep kregen tijdens de heenreis naar Frankrijk. Mijn peuter had al de hele nacht voor vertrek overgegeven, om de tien minuten was het raak. Dus gewapend met een emmer en veel vochtige doekjes stapten we in de auto. Ik op de achterbank ik het midden, geklemd tussen mijn twee jongsten. Voorin mijn oudste dochter, die zich ook al misselijk voelde.

Met een emmertje in de auto

Tijdens de rit werd het emmertje regelmatig gevuld en mijn oudste dochter had helaas ook een zakje nodig. Buiten was het 40 graden en na een lange rit kwamen we aan op onze overnachtingsplek. De volgende dag zouden we het laatste deel gaan rijden. Mijn driejarige bleef spugen, maar de oudste knapte gelukkig snel op. De volgende ochtend vervolgden we onze rit dus met goede moed, maar na een uur of twee was de jongste aan de beurt. En die is te klein om een emmertje te gebruiken, dus kreeg ik de volle lading over me heen. Keer op keer. Heerlijk.

Uiteindelijk kwamen we, een tergend lange drie uur later, aan op de camping. Er was geen schoon plekje meer over op mijn kleding, buiten was het verzengend heet en iedere keer dat de jongste moest spugen volgde daarna een oorverdovend gehuil. ‘Est-elle malade?‘, vroeg een campingmedewerker terwijl ik mijn baby boven de bosjes hing om te spugen. ‘Oui‘, was het enige dat ik nog uit kon brengen.

 

Dit bericht op Instagram bekijken

 

Een bericht gedeeld door Lisa (@rovilouso)

Vakantiegevoel

Je zult begrijpen, het vakantiegevoel was ver te zoeken. Verschrikkelijk voelde ik me, onder de kots, met een krijsende baby en een spugende peuter. Eenmaal in de stacaravan, zonder airco, zag ik het helemaal niet meer zitten. We waren moe, het was te heet en het huilen en spugen hield maar niet op. Van ellende zijn we maar weer in de auto gestapt om rondjes te rijden, zo stopte het huilen in ieder geval én hadden we airco. Het huilen stond me nader dan het lachen kan ik je vertellen.

Gelukkig ging het de dagen erna langzaam beter, de hitte nam af, het spugen stopte en de vakantie kon eindelijk écht beginnen, dus heb ik extra genoten met een hoofdletter G.

Column Lisa: ‘Mam, gebeurden er vroeger ook zoveel erge dingen?’