Dilemma: ‘Mijn vriendin wil de eerste verjaardag van ons zoontje groots vieren, moet ik daarin meegaan of niet?’

Zit jij met een prangende kwestie en wil je graag de mening van een ander horen? Onze collega’s van Metro delen iedere week het dilemma van een lezer. Deze week: Melvin (32), die het eigenlijk niet ziet zitten om de eerste verjaardag van zijn zoontje groots te vieren – in tegenstelling tot zijn vriendin.

„Het is hartstikke bijzonder, de eerste verjaardag van je kind. Over twee maanden is het bij ons zover, dan wordt onze zoon Jaxx alweer één. Als vader kan ik amper geloven dat de tijd zo snel is gegaan. Alle clichés zijn waar: voor mijn gevoel werd Jaxx gisteren nog als klein, verfrommeld baby’tje op mijn borst gelegd, tien maanden verder tijgert hij erop los. Gisteren trok hij zich zelfs voor het eerst op aan de salontafel – ik wist niet wat ik zag.

Uitnodigingen versturen

Natuurlijk wil ik het vieren, zijn eerste verjaardag. Het is alleen de vraag hóe we het gaan vieren. Ik had er nog niet echt bij stilgestaan, tot mijn vriendin er vorige maand al over begon. Dat we niet te lang moesten wachten met het uitnodigen van mensen, omdat hun agenda’s anders vol zouden zitten. Ik vond dat wat overdreven, want wie zouden er nou helemaal komen? Onze ouders sowieso, die maken tijd voor de verjaardag van hun eerste kleinkind. Net als mijn broer en zijn gezin, en mijn schoonzus. Maar nee, daar had mijn vriendin het niet over. Ze wilde namelijk ook onze voltallige vriendengroep én de hele straat uitnodigen.

Zestig man, plus kinderen

Ik dacht even dat ik het niet goed hoorde toen ze dat zei, maar het was nog niet eens alles. Mijn vriendin had namelijk ook een locatie bedacht waar we het konden vieren, namelijk een binnenspeeltuin. Een krijsparadijs, zoals sarcastische ouders het soms noemen. Je kon daar een paar tafels huren en de boel zelf aankleden in een bepaald thema. Bij iedere zin die mijn vriendin daarna nog uitsprak, begon het me meer te duizelen. Bottom line: het ging om een man of zestig, plús kinderen.

Bezwaren

Ik heb het eerder gezien, bij vrienden van ons, zo’n hysterische kinderverjaardag. Het woord hysterisch is ook precies de juiste samenvatting, want na afloop dacht ik één ding: dat doe ik zelf nooit. Maar goed, mijn vriendin denkt daar dus anders over. Natuurlijk heb ik mijn bezwaren kenbaar gemaakt. Dat we onze zoon er niet per se een plezier mee doen, omdat hij zijn slaapjes mist en sowieso precies niks meekrijgt van zijn eerste verjaardag. Voor hem is het een dag als alle anderen. Moeten we het dan niet vieren? Dat zeg ik niet, maar hysterisch kan ook nog als hij oud genoeg is voor een kinderfeestje. Daarbij kost het klauwen vol geld, zo’n grote groep mensen. Je hebt niet alleen de entreekosten, maar ook nog het eten en drinken. Ik ben nog niet eens begonnen met uitrekenen hoeveel het ons kost, maar een vermogen is het wel. Dat geef ik liever uit aan een groot cadeau voor Jaxx, of ik zet het op een spaarrekening voor later. Maar mijn vriendin houdt voet bij stuk, want ‘onze zoon is maar één keer voor de eerste keer jarig’.

Dilemma: meegaan in wens?

Voor mijn gevoel sta ik nu met mijn rug tegen de muur. Moet ik dan maar meegaan in de wens van mijn vriendin? Aan de andere kant: heb ik hier ook niet iets over te zeggen als vader? Ik vind het best een dilemma: ik wil echt niet dat dit een ding wordt en we hier bonje om gaan krijgen, maar het druist tegen al mijn principes in. Die kan ik toch ook niet zomaar overboord gooien?”

Wat vind jij dat Melvin moet doen? Reageer op onze Facebook-pagina!

Lieve Lies: ‘Hoe vier jij de eerste verjaardag?’