Lonneke (32): ‘Drie jaar na mijn bevalling heb ik nog last van mijn ruptuur’ 

Veel vrouwen scheuren tijdens hun bevalling uit of worden ingeknipt. Daarna wordt de boel weer aan elkaar gehecht. De hechtingen zijn erg vervelend, maar de pijn neemt meestal na verloop van tijd af. Helaas gebeurde dat bij Lonneke niet. Zij heeft ruim drie jaar na haar bevalling nog last van de ruptuur. “Ik moet er maar mee leven, werd er gezegd”, vertelt ze aan Famme.

“Drie jaar geleden was de mooiste dag uit mijn leven. Mijn dochter Roos werd geboren. Het was geen bevalling zonder slag of stoot. Ze kwam pas na 36 uur weeën en veel pijn ter wereld. Terwijl ze op mijn buik lag, werd mijn onderkant gehecht. Ik was namelijk erg uitgescheurd. Er zat een grote scheur in de huid tussen mijn vagina en mijn anus, dus de boel werd daar met heel wat hechtingen weer ‘netjes gemaakt’, zoals de gynaecoloog dat zei.

Pijnlijk herstel

Eenmaal thuis kon ik beginnen met herstellen. Ik wist natuurlijk niet wat ik moest verwachten, maar zoveel pijn had ik niet verwacht. Plassen en poepen, allebei deed het veel pijn. Tijdens het poepen huilde ik vaak. Ook deed zitten ontzettend veel pijn. Ik kon de eerste dagen alleen maar liggen. De kraamzorg en gynaecoloog zeiden allebei dat het erbij hoorde, dus ik wist niet beter dan dat het normaal was.

Afspraak met de gynaecoloog

Na zes weken had ik een afspraak bij de gynaecoloog. Zij bekeek mijn hechtingen en zei dat het er mooi uitzag. Ik vertelde haar dat ik nog steeds veel pijn had, ook bij het zitten. Ze zei dat ik me geen zorgen hoefde te maken. De pijn zou snel wegtrekken. Ik kon niet anders dan doorzetten en hopen dat de pijn snel minder pijn zou zijn.

Aanhoudende pijn na ruptuur

Een halfjaar later, mijn dochter was al ruim zeven maanden, had ik nog pijn. Als ik naar de wc moest, tijdens seks en terwijl ik zat. Het bleef maar pijnlijk en ‘trekken’. In een telefonisch consult met de gynaecoloog werd er niet serieus op gereageerd, had ik het idee. Ze zei dat ik de plek een beetje kon masseren, maar dat het gewoon tijd nodig had. Hoeveel tijd, kon ze niet zeggen.

Ander persoon

In die tijd werd ik steeds ongelukkiger. Ik was bang om naar de wc te moeten en werd angstig wanneer mijn man seks wilde. Ik wilde wel, maar ik wilde geen pijn hebben. Hoeveel glijmiddel we ook gebruikten, het bleef maar pijn doen. Ik werd een heel ander persoon, veel minder enthousiast en blij dan ik daarvoor was.

Niet serieus genomen

Een halfjaar geleden was ik het helemaal zat. Nog steeds had ik last van mijn ruptuur. Ik besloot om weer een afspraak te maken bij de gynaecoloog. Na drie maanden kon ik eindelijk terecht. Weer voelde ik me niet serieus genomen. Ze vroeg of ik wel had gemasseerd om het flexibeler te maken. Ik moest er maar mee leren leven, werd er gezegd.

Verwijzing naar andere gynaecoloog

Ik liet het er niet bij zitten en heb via de huisarts een verwijzing gekregen voor een andere gynaecoloog in een ander ziekenhuis. Daar heb ik volgende maand eindelijk een afspraak. Dus hopelijk komt deze arts wel met een oplossing voor mijn pijnlijke probleem, dat nu al ruim drie jaar duurt, want ik word er moedeloos van.”

Kun je de emotionele last van het moederschap niet meer aan? Zo praat je erover