Amanda’s zoontje eet niets: ‘Hij houdt zijn lippen stijf op elkaar’

De fase waarin kinderen eten gaan ontdekken is voor vele ouders de leukste die er is. Verse hapjes klaarmaken en kijken hoe je kind ervan geniet, dat is geweldig. Behalve voor Amanda, want haar zoontje houdt absoluut niet van eten.

Amanda (34): “Wat vond ik het heerlijk om zwanger te zijn en ook mijn bevalling verliep voorspoedig. In het ziekenhuis en zonder problemen, dus een paar uur later waren we thuis aan het genieten van ons prachtige zoontje.

Hij kwam lekker aan op borstvoeding en hoewel dat niet altijd een pretje was, zette ik het door. Het plan was in ieder geval een paar weken, dat werd uiteindelijk een paar maanden. Toen ik weer ging werken heb ik het afgebouwd, omdat het niet helemaal lekker meer ging. Mijn zoontje vond het prima en dronk ook heerlijk zijn flesjes poedermelk op. Het consultatiebureau merkte rond vier maanden op dat we mochten beginnen met het geven van hapjes eten, maar dat het nog niet per se hoefde.

Na een tijdje vond ik het niet meer leuk

We besloten het even aan te kijken en hem af en toe wat aan te bieden. Wat gepureerde wortel, dat gaven we hem als eerste. Natuurlijk heb ik dat moment gefilmd en toen vond ik het nog grappig dat hij alles meteen weer uitspuugde en keek alsof ik hem een citroen had gegeven. Na een tijdje werd het proberen van hapjes minder leuk. Hij wilde niks. Hij vond niks lekker, zelfs banaan niet. En ik maar denken dat elk kind banaan lust…

Broodkorstjes gooide hij direct op de grond, stukjes brood met beleg zoals smeerkaas, daar sabbelde hij even aan. Daarna ging ook dat op de grond. Vers gemaakte gepureerde groentehapjes wilde hij niet. Hapjes uit een potje wilde hij ook niet. We hebben de Rapley-methode geprobeerd, zodat hij zelf zijn eten kon vasthouden. Dat vond hij leuk: hij kneep de wortel fijn en gooide de doperwten door de kamer. Van soep nam hij wat kleine slokjes, maar daarna was hij ook daar wel weer klaar mee. Pasta, rijst, vis, vlees… Niets. Hij hield op een gegeven moment zijn lippen gewoon stijf op elkaar.

Behalve zijn flessen melk, die dronk hij wel leeg. Dus toen we na een paar maanden weer bij het consultatiebureau kwamen en ze vroegen hoe het met de hapjes ging, barstte ik in huilen uit. Gelukkig was de verpleegkundige zo lief om me te troosten en me te laten weten dat het nog helemaal niet erg is dat hij niets at. Zolang hij die flessen bleef drinken, kreeg hij genoeg binnen. We moesten het gewoon blijven aanbieden en er geen druk op leggen.

Eten is altijd een strijd

We springen even in de tijd, want inmiddels zijn we een jaar verder en eet ons zoontje… bijna niks. Dat is dus al een verbetering ten opzichte van hiervoor, want toen at hij echt niks. We zijn erachter gekomen dat hij van die knijpzakjes fruit en die baby berenkoekjes lekker vindt en een boterham met chocoladepasta. Gelukkig wel bruin brood, maar alsnog helemaal niet voedzaam natuurlijk. Elke dag proberen we hem weer wat te laten proeven, maar het eten blijft een strijd. Een strijd die wij allang opgegeven hebben, want we willen er niet een te groot ding van maken. Hij groeit, al is hij wel licht, en het consultatiebureau weet van de situatie af. Zij hebben er nog steeds vertrouwen in dat hij ooit gaat eten, maar wij vragen het ons serieus af…

Naast dat het niet heel gezond is, is het ook niet zo gezellig natuurlijk. Waar ik andere ouders leuk zie zitten in een koffietentje met hun kind met een babyccino en een stukje taart om te delen, zit ik met een kind dat totaal geen interesse heeft in eten en drinken. Jammer vind ik dat wel, maar wie weet komt het ooit nog. Ik weet niet of we iets anders hadden kunnen doen en de reden dat hij bijna niks lekker lijkt te vinden (hij proeft wel) weten we ook niet. We hopen vooral voor hem, ok en ook voor onszelf, dat hij op een dag gewoon lekker met de pot mee gaat eten.”

Ook het zoontje van J/M Ouders columniste Maria at lange tijd niets, haar verhaal lees je hier.