‘Nu ik 40 ben, durf ik eindelijk toe te geven dat ik geen vriendengroep heb’

Een squad, een posse, een tribe: hoe je je vriendengroep ook noemt, niets zo fijn als de gedachte dat je een groep vrouwen om je heen hebt op wie je altijd kunt terugvallen. Maar wat als je dat niet hebt?

Levenslange vriendschappen

Hoewel ze genoeg vrienden heeft, kwam Suzanne Zuckermann tot de conclusie dat ze geen echte vriendengroep heeft. En nu ze de veertig aantikt, durft ze eindelijk toe te geven hoe moeilijk ze dat vindt.

‘Voordat jullie denken dat ik om medelijden bedel; ik heb wel degelijk vrienden’, begint Suzanne. ‘Gevierde, levenslange vriendschappen. En meer recente vriendschappen die ik opdeed in de loopgraven van het schoolplein, aangejaagd door het drama die peuters met verlatingsangst schoppen. Sommige van die relaties bestaan uit niets meer dan app-gesprekken die ervoor zorgen dat ik middenin de supermarkt in m’n eentje sta te bulderen van het lachen.

Glorieus

Ik ben gek op al deze individuen, maar verlang nog steeds naar een gemeenschap, een echte vriendengroep. Laatst was ik dolgelukkig toen ik met een groep vrouwen aan een eettafel zat terwijl we allemaal schreeuwden over borstvoeding. Het was glorieus. Maar toch: dat soort avonden zijn de uitzondering, niet de regel.

De realiteit is dat mijn vrienden elkaar amper kennen. Op de zeldzame momenten dat ze elkaar zien, merk ik hoe ik ongemakkelijk overcompenseer voor het feit dat ze elkaar niet kennen. Ik overdrijf met introducties en ben angstvallig op zoek naar overeenkomsten om de onafhankelijke puzzelstukjes in elkaar te laten passen. De huidige popcultuur vergroot die onzekerheid. Van Sex and the City tot Girls en Bridesmaids: mijn gebrek aan een zusterschap wordt weergegeven als een verlies. Ik heb #squadgoals maar geen squad. Ik ben altijd de gast, maar nooit het bruidsmeisje.

Mislukt

Volgens sociaal wetenschapper Vanessa Van Edwards ben ik niet alleen. ‘We krijgen heel veel vragen en een derde van die vragen gaat over de mythe van volwassen vriendschappen. Niet alleen dat het moeilijk is om op latere leeftijd vriendschappen te sluiten, maar ook hoe onzeker je wordt van niet hebben wat je denkt te moeten hebben. Alsof je leven is mislukt als je niet de perfecte Friends-groep hebt. Maar het ding is dat als je een vriendengroep hebt met een Chandler, Rachel, Joey, Phoebe, Ross en Monica, ben je in de minderheid en moet je ze koesteren met je leven. Maar als je die niet hebt, ben je niet abnormaal. Je bent niet raar. Je mist niet iets.’

Feit is ook dat ik me altijd meer op m’n gemak heb gevoeld in één op één-contact. Eén vriend met wie je veel gemeen hebt, is beter dan drie vrienden die je eigenlijk niks te vertellen hebt. Meer vrienden maken je niet altijd gelukkiger. Meer vrienden hebben is ook doodvermoeiend. Je kan een gesprek voeren tussen ongeveer vier mensen, voordat binnen de groep het gesprek wordt opgesplitst in verschillende gesprekken. Mijn comfortzone is als ik de Thelma kan zijn voor een paar Louises, de Gayle van een Oprah (al ben ik dan liever Oprah).

Het oma-effect

Die zelfacceptatie wordt gesteund door de wetenschap. Socializen neemt simpelweg af als we ouder worden. Mannen en vrouwen doen veel sociale contacten op tot ongeveer hun vijfentwintigste, daarna neemt het snel af. Onder vrouwen gaat dat nog sneller dan onder mannen. Experts noemen dat ook wel ‘het oma-effect’: we houden ons meer bezig met een paar hechte vriendschappen met mensen die ons helpen onze kinderen groot te brengen.

Mijn moeder vertellen dat zij m’n ‘ride or die’ is, past niet echt binnen mijn tienerdroom. Maar dat maakt het niet minder waar. Zij was degene die me op de middelbare school vertelde dat ik maar vijf echt goede vrienden nodig heb, toen ik verdrietig was om een verbroken vriendschap. Ze hield haar hand omhoog en vouwde haar vijf vingers tot een vuist. ‘Dan sta je sterk.’

Lees ook:

• Met deze tips onderhoud je een vriendschap op lange afstand
• Dit zijn volgens een levenscoach de 6 vriendschappen die iedere vrouw nodig heeft

Onderwerpen

• vriendschap