Had ik maar nooit… ‘Mijn peutertweeling meegenomen naar de bruiloft van mijn beste vriendin’

In de rubriek Had ik maar nooit… komt elke week een moeder aan het woord met spijt. Of ze nou spijt heeft van flesvoeding, een abortus of het moederschap. Deze moeders hebben allemaal iets met elkaar gemeen en dat is spijt van hun aanpak als moeder.

Deze week spreken we met Renske (33). Renske heeft spijt dat ze haar peutertweeling heeft meegenomen naar de bruiloft van haar beste vriendin. 

“Eindelijk ging mijn beste vriendin Veronique trouwen. Ze was twee jaar geleden op mijn bruiloft nog vrijgezel. Ze ving mijn boeket en niet lang daarna kwam ze Andre tegen, haar prins op het witte paard. Wat was ze blij. Vanaf hun ontmoeting ging het snel. Na een halfjaar gingen ze samenwonen en niet lang daarna werd ze ten huwelijk gevraagd. Dat huwelijk is nu twee maanden geleden. 

Hele gezin

Veronique en Andre gingen in een kasteel in het noorden van Nederland trouwen. We mochten met het hele gezin, inclusief onze peutertweeling, komen. Dat vonden we enorm fijn, want Veronique weet hoe moeilijk het voor mij is om oppas te vinden voor onze twee jongens. De kinderen van haar zus zouden ook komen, dus ze zouden het vast leuk krijgen, zei ze weken van tevoren. 

Gillen tijdens de ceremonie 

Eindelijk was het zover: de grote dag van Veronique en Andre. Onze twee jongens hadden we in een mooie outfit gestoken en zelf zagen we er ook mooi uit. Het wachten op Veronique duurde best lang, te lang voor onze peutertweeling. Zij konden allesbehalve nog langer stilzitten. Toen de ceremonie eenmaal begon, zette één van de twee het op het gillen. De ander lag opeens op de grond te stampen. Ik schaamde me kapot. Waar was mijn tweeling gebleven die zich doorgaans zo netjes gedroeg? 

Grote fout

Omdat ik niets wilde missen van de ceremonie, probeerde ik ze samen met mijn man op de plek zelf te sussen. Dat is onze grote fout geweest. Veronique was allesbehalve blij met ons, dat liet ze direct na de ceremonie weten. Ze vroeg me waarom ik niet met ze naar buiten was gegaan? Dan had de ceremonie niet telkens door gegil en gestamp onderbroken hoeven worden. Ik kon haar alleen maar gelijk geven. De rest van de bruiloft zat ik met een rotgevoel en ook daarna ging dat gevoel maar niet weg, zeker niet toen bleek dat ze erg boos op me was. 

Spijt

Ik heb spijt, dat ik mijn peutertweeling meegenomen heb naar de bruiloft van mijn beste vriendin. Hadden we maar beter ons best gedaan om een oppas te vinden. Dan hadden onze jongens niet de ceremonie van mijn beste vriendin verpest en was ze niet boos op mij. Kon ik het maar terugdraaien, dat zou ik zo graag willen.”

Carolien (42): ‘Ik verliet mijn man en twee kinderen voor mijn jeugdliefde en ik heb er spijt van’