Laurien: ‘Wat is dat toch met ritme en structuur, waarom heeft iedereen daar zin in?’

Met drie kinderen is er altijd wel iets wat redacteur Laurien bezighoudt. Ze schrijft graag over van alles wat met (haar) kinderen en opvoeden te maken heeft. Een tip: lees het met een knipoog. Dit keer gaat haar column over opzien tegen het ritme en structuur na de zomervakantie.

“Geen wekker, kinderen die rond een uur of acht ontwaken. Rustig opstarten, geen gehaast, geen gezeur over “nu al naar school moeten”, geen school run, geen vergeten gymtassen en weer terug naar huis moeten racen en daarna weer terug naar school. Doen waar we die dag zin in hebben. Of juist helemaal niets doen. Het beviel me wel, die zomervakantie.

Ik zie als een berg op tegen het ritme en de structuur van school en werk

Toen kwam het begin van het nieuwe schooljaar opeens dichterbij en dus ook het weer van alles moeten. Laat ik daar nou als een berg tegenop zien. Tegen die dingen moeten dus, maar ook tegen het ritme. De wekker die om kwart voor zeven gaat (hallo, het is nog niet eens licht), meteen in de startblokken: kinderen wakker maken, aankleden, ontbijtjes maken, lunch maken voor mee in de broodtrommels, fruit erbij, water niet vergeten.

Schoolapp nog een keer checken: wie moet gymmen vandaag. Gymtassen klaarzetten bij de deur. Oh ja, mezelf ook nog even aankleden en fatsoeneren voordat ik de deur uit ren.

Dubbeldubbelcheck: heb ik iedereen?

Fietsen van het slot, tassen in de bakfiets, kids erbij, gaan. Oh nee, accu vergeten te pakken. Weer terug het huis in, accu in de fiets, deur op slot. Dubbeldubbelcheck of alles en iedereen nu wel mee is. Toch weer later vertrekken dan het plan was…

Dat langzame, bewuste leven was eigenlijk heel fijn

Sorry, maar wie heeft ooit bedacht om de scholen al om half negen te laten beginnen? Ik vind het niet menselijk hoor. Eerder opstaan zodat je niet meteen van alles hoeft is een oplossing. Vind ik ook niet menselijk. Kan toch allemaal best een uurtje later? Nou heb ik misschien makkelijk praten, omdat ik mijn eigen werktijden in kan delen, maar dat moet in het bedrijfsleven-na-corona toch ook ondertussen wel een keer kunnen? Dat langzame, kalme lockdown-leven… je gaat het bijna missen (bijna!).

Nee, maar even serieus: dat langzame, bewuste leven was wel heel fijn toch?

Op het schoolplein spreek ik met wat ouders en die vertellen unaniem onwijs te genieten van die eerste schoolweek en het ritme wat daarbij hoort. Het vroege opstaan nemen ze voor lief. Het gehaast? Dat hoort er nu eenmaal bij. Werken op vaste werktijden? Ja, lekker die structuur. Dit zijn niet mijn mensen denk ik.

Ritme en structuur? No way

Wanneer de kinderen weer thuis zijn, vraag ik aan ze wat zij nou van het schoolritme vinden. De oudste vind het wel een goed idee om de week om te draaien. Dus twee dagen school en vijf dagen weekend, maar dan eerst uitslapen. De middelste, die zich ‘s morgens het liefst nog een paar keer omdraait, vraagt zich überhaupt dagelijks af waarom hij niet gewoon lekker thuis kan blijven spelen. De jongste roept al dagen: “Niet naar schooltje, bij jou blijven.” My kind of people.

Laurien: ‘De peuter ging op de grond van de parkeergarage zitten en besloot niet meer in beweging te komen’