Laurien: ‘De peuter ging op de grond van de parkeergarage zitten en besloot niet meer in beweging te komen’

Met drie kinderen is er altijd wel iets wat redacteur Laurien bezighoudt. Ze schrijft graag over van alles wat met (haar) kinderen en opvoeden te maken heeft. Een tip: lees het met een knipoog. Dit keer gaat haar column over drie weken vakantie aan zee.

“Daar gingen we, op weg naar de Bretonse kust. Ongeveer zes uur rijden naar het hotel waar we zouden overnachten en dan nog eens zes uur de volgende dag. Naar een camping aan zee. Omdat kamperen niet zo ons ding is, huurden we een tiny house met uitzicht op zee.

De eerste uurtjes was het even wennen in de auto, vooral voor de kinderen. Ondanks de voorbereiding dat de autorit wel even ging duren, waren ze onrustig en kwam de vraag ‘Zijn we er al?’ vaker wel dan niet voorbij. De eerste stop en een stickerboek bracht wat rust en daarna viel de boel even in slaap. De rit ging verder voorspoedig, maar eenmaal bij het hotel aangekomen bleken we bij het verkeerde Ibis te staan. Gelukkig was de volgende maar vijf minuten verderop, maar de peuter had er geen zin meer in. Die ging op de grond van de parkeergarage zitten en kwam niet meer in beweging. Met wat strenge aanmoediging van ons zat uiteindelijk iedereen weer in de auto en reden we naar het hotel.

Sla nooit zomaar een eitje stuk in een Frans hotel

Het was een leuk idee, even overnachten, ontbijten en weer door, alleen sliepen we erg slecht. Dat kwam niet door het hotel, maar door het rijden, de nieuwe omgeving en omdat we twee aparte kamers hadden en dus niet samen waren. Bovendien hadden de kinderen in de auto geslapen en sliepen ze niet voor middernacht, terwijl we zelf erg moe waren.

Anyway, niet helemaal uitgerust gingen we verder naar de plek van bestemming. Overigens een kleine tip: in Franse hotels, of in ieder geval in deze, moet je zelf je eitje nog koken. Niet zomaar stuk tikken dus, is onze ervaring.

Lopen over de bodem van de oceaan

Ook dag twee verliep best soepel en uiteindelijk kwamen we aan op de camping. Het tiny house was inderdaad klein, maar groot genoeg voor ons allemaal. De kinderen waren door het dolle vanwege het zwembad en de ijsjes die daar verkocht werden en wij werden meteen verliefd op de natuur. Ons huisje keek uit op zee, waar het net eb was. De getijden in Frankrijk zijn bizar. Als het eb is, is het ook echt eb. Zo hebben we een keer over de bodem van de Atlantische Oceaan gelopen, van het ene strand naar het andere aan de overkant. Bizar, bijzonder en heel erg mooi.

Elke dag ijs en verse croissants op vakantie

De kinderen, vooral de oudste twee, hadden de eerste dagen nog een beetje moeite om in het vakantieritme te komen en dat zorgde af en toe voor wat botsingen, maar al snel genoten ook zij van het strand, het zoeken naar krabbetjes en garnaaltjes tussen de rotsen. Zwemmen in de warme poeltjes van de oceaan, rennen over het strand, klimmen over de vele grote stenen en elke dag verse croissants eten en ijsjes halen (aan die laatste twee kan ik ook wel wennen).

Waar de vorige vakantie niet helemaal verliep zoals we hoopten, hadden we van deze zomer geen verwachtingen. Alles wat ik het jaar ervoor had gemist, hadden we nu wel. Daar had ik nu wel voor gezorgd. Dus een strand op loopafstand, verse broodjes in de ochtend en de ruimte om te wandelen of even zelf op pad te gaan. Alles was er, de kinderen waren blij en wij waren blij. Drie weken lang verbleven we in het tiny house aan zee en verkenden we Bretagne. We reden naar oude plaatsjes, kochten er Franse taartjes die we vervolgens op het strand opaten. We struinden vide-greniers (rommelmarkten) af en de kinderen kregen van alles van de Franse verkopers. Ze konden hun geluk niet op natuurlijk. Daar genoten wij dan weer van.

Samen op vakantie gaan wordt echt makkelijker

Wat ook heel veel scheelde was dat de kinderen allemaal wat ouder waren. Zo liep de jongste vorig jaar nog niet en sleepten we dus elke keer een buggy mee. Dit keer namen we die niet eens mee op vakantie. Een heupdraagzak bleek de uitkomst voor beentjes die af en toe moe werden, maar eigenlijk liep ze alles zonder zeuren mee. Waar we vorig jaar alles om haar middagdutje heen planden, besloten we aan het begin van de vakantie het middagdutje te skippen. Hebben we niets van gemerkt. Hoewel ze best nog twee uur kon slapen elke middag, bleek ze het helemaal niet meer zo nodig te hebben. We konden dus gewoon op pad wanneer we wilden en dat was zo fijn.

Mocht je zelf een vakantie hebben gehad die wél pittig was, vooral omdat je kleine kinderen bij je had, weet dan dat het makkelijker wordt. Als ze allemaal lopen, geen dutjes meer doen, misschien zelfs geen luiers meer dragen, wordt het echt makkelijker. Nog een tip: zorg dat je ergens naartoe gaat waar je zelf ook blij van wordt en houd je verwachtingen en het tempo laag. Dein mee op het ritme van de kinderen, die uitstapjes naar culturele plekken komen nog wel eens.”

Laurien: ‘Bij kind nummer drie weet ik eigenlijk nog steeds niet wat ik moet doen’