Lieve Lies: ‘Wat zijn de cliché’s van het tweede levensjaar?’

Lise Steegmans

Redacteur

Lieve Lies,

We hebben ‘m gehad! De eerste verjaardag van Frits. Hij is achter de rug, deze mega mini mijlpaal. En ik kan je zeggen, ik ben best opgelucht.

Afgelopen week heeft dit evenement al mijn headspace opgeslokt. Ik vind het zo bijzonder, dat Frits al een jaar bij ons is en dat hij nu geen baby meer is. Hij is nu echt baby-af en een dreumes. Op de ochtend dat we zijn verjaardag vierden, schoof hij opeens een stoel door de woonkamer en liep er vrolijk achteraan. Hoe verzin je het, op je verjaardag leren lopen…?

Ook wilde ik het zo graag goed doen. Alsof deze eerste viering de toon zet voor alle verjaardagen die nog gaan komen. Ik wilde per se de avond ervoor slingers ophangen, een kroon versieren en traktaties maken. En op de dag zelf wilde ik een taart, mét brandend kaarsje, en ‘lang zal die leven’ in het bijzijn van familie zingen.

Dat is allemaal gelukt. En nu denk ik alleen maar: what’s next? In onze brieven naar elkaar hebben we geschreven over typische dingen uit zo’n eerste levensjaar, van koekjes tot consultatiebureau. Alle cliché’s zijn voorbij gekomen. Maar aangezien jij nog drie andere kinderen heb, vraag ik je: wat herinner jij je van dat tweede levensjaar?

Dat Frits gaat lopen, dat snap ik. Maar wat waren jouw mijlpalen, heb je tips? Wat zijn de cliche’s van zo’n tweede levensjaar?

Ik ben benieuwd!

Liefs,

Lise

Lisa van den Akker

Hoofdredacteur

Lieve Lies,

You made it! Dat eerste levensjaar gebeurt er inderdaad veel. Bijna elke week heb je weer een nieuwe mijlpaal bereikt. Maar in het tweede jaar gaat dat inderdaad iets langzamer. Zodra ze kunnen lopen heb je alle grote motorische ontwikkelingen wel zo’n beetje gehad.

Tenminste tot ze gaan leren fietsen en zwemmen, maar zover zijn we nog niet. Het zit hem dan qua motoriek dus meer in de kleine dingen. Letterlijk, want ze ontwikkelen veel fijne motoriek. Zoals zelfstandig leren drinken uit normale beker bijvoorbeeld.

Maar wat ik zelf het leukste vind aan het tweede jaar is het leren praten. Ze begrijpen steeds meer en leren er steeds vaker en sneller een woordje bij. Het feit dat je écht met ze kunt gaan communiceren is niet alleen handig, maar ook gewoon heel leuk. In het begin is ieder nieuw woordje eigenlijk ook weer een soort mijlpaal, maar op een gegeven moment gaat het zo hard dat dit gevoel verdwijnt. En voor je het weet zeggen ze al korte zinnetjes van een paar woorden.

Naast mama en papa, was bij alle drie mijn kinderen “ijs” een van de eerste woordjes die ze zeiden. Dat zegt wellicht iets over onze opvoeding. Ik ben benieuwd of het bij Solei hetzelfde zal zijn. Gezien haar enorme liefde voor waterijsjes (lees: keihard krijsen als ze er geen krijgt), zou het me niets verbazen…

Liefs,

Lies