Mandy (34) verliet haar gezin: ‘Niemand wist dat ik een ticket naar Bangkok had geboekt’

Even denkt Mandy (34) dat ze last heeft van een zogenaamde dertigersdilemma. Ze twijfelt aan haar huwelijk, en is niet meer gelukkig. In een opwelling besluit ze haar gezin te verlaten. De moeder van drie kinderen voelt zich nog steeds schuldig, maar is desondanks dankbaar met de uitkomst.

“Eigenlijk heb ik heel mijn leven gedaan wat er van mij werd verwacht. Ik haalde hoge cijfers op school, ging studeren, en nam na het overlijden van mijn vader, het familiebedrijf over. Mijn ouders vonden mijn vriend geweldig, en door zijn charismatische persoonlijkheid was hij ook erg populair bij mijn vrienden. Toentertijd dacht ik oprecht dat ik verliefd was, en ik werd enthousiast toen hij mij ten huwelijk vroeg.

Alles leek perfect

Vlak na de trouwerij werd ik zwanger van onze eerste dochter. Vier jaar en nog twee zwangerschappen later, vormden we een gezin van vijf. Van buitenaf leek alles perfect – en theoretisch gezien had ik alles wat mijn hartje begeerde. Drie gezonde kinderen, een mooi huis, goed inkomen en een fijn huwelijk.

Op mijn 33ste veranderde er iets in me. Ik voelde onrust, en dacht vaker na over mijn toekomst. Mijn vrienden zeiden dat het waarschijnlijk lag aan het bekende ‘dertigersdilemma‘, maar ik betwijfelde het. Ik voelde een groot gemis, maar kon er niet meteen de vinger op leggen.

Toentertijd ben ik met een psycholoog gaan praten, en tijdens mijn sessies kwam ik erachter dat ik een diep onvervuld verlangen had om vrij te zijn. Ik hield van mijn man, en was gek op mijn gezin, maar ik kon dat onrustige gevoel niet meer onderdrukken. Wanneer ik ‘s avonds in bed lag, fantaseerde ik alleen maar over weggaan. ‘Wat als ik nu mijn koffer pak, mijn paspoort mee neem en een enkeltje Thailand boek?’ dit soort vragen spookte een jaar lang iedere nacht door mijn hoofd.

Ik dacht dat het een fase was

Hoewel mijn psycholoog adviseerde hier met mijn man over te praten, heb ik al mijn zorgen verzwegen. Ik dacht dat ik er zelf wel uit zou komen, en wilde geen onnodige onrust stoken. Met drie kleine kids thuis, was het al hectisch genoeg. Het laatste wat ik wilde was ruzies of spanning creëren. Ik dacht oprecht dat ik het wel kon oplossen, en het gewoon een fase was.

Dat bleek niet het geval. Op een dag knapte er iets in mij. Mijn partner zag dat ik niet lekker in mijn vel zat. Ik zei dat ik een beetje ziekjes was, en even behoefte had aan wat me-time. Hij is toen met de kinderen naar mijn moeder gegaan, zodat ik het huis voor mezelf had. Wat een rustige middag moest worden, eindigde in een groot avontuur.

Als ik terug denk aan die dag, kan ik nog steeds niet geloven wat er door mijn hoofd ging. In een soort van waas heb ik een tas gevuld, mijn paspoort gepakt en een Uber besteld. Ik kan nog herinneren dat ik de buren heb gezien. Ik heb zelfs nog gezwaaid en gezegd dat ik er een paar daagjes tussenuit ging. Niemand wist dat ik een ticket naar Bangkok had geboekt.

Het enige wat ik wilde was weggaan

Gek genoeg dacht ik helemaal niet aan mijn gezin. Ik had eenmaal een plan in mijn hoofd, en daar hield ik me met een soort tunnelvisie aan vast. Het enige wat ik wilde was weggaan. Ik wilde terug naar de vrijheid die ik ooit tijdens een studiereis in Thailand had gevoeld.

Eenmaal bij de gate kreeg ik echter een soort reality check. Het was heel gek; het was net alsof ik iemand anders was, en vanaf bovenaf naar mezelf keek. Ik zag mezelf bij die gate zitten, en werd opeens zo verdrietig. Waar was ik eigenlijk mee bezig? Hoe kon ik mijn kinderen achter laten? Wat als er iets met mij zou gebeuren? Tegen het grondpersoneel heb ik gezegd dat ik door familieomstandigheden plotseling niet in staat was om mee te vliegen. Mijn bagage is uit het ruim gehaald, en niet veel later stond ik weer in de vertrekhal van Schiphol.

Eenmaal thuis zat mijn man op mij te wachten. De kinderen lagen al in bed, en hij zat compleet in shock op de bank. Hij was heel bang dat er iets gebeurd was, en kon niet geloven dat ik er zomaar vandoor wilde gaan. Ik voelde me enorm schuldig, en voelde me de slechtste moeder die er bestond. Maar toch was ik ergens opgelucht. Door mijn stomme actie wist ik nu wel dat ik mijn gezin helemaal niet wilde verlaten. Ook kon ik er eindelijk met mijn man over praten. Dat voelde als een hele opluchting. De schaamte en schuld werden meteen minder op het moment dat ik het uitsprak.

Ik heb het inmiddels ook tegen mijn vrienden verteld, en gek genoeg werd ik niet veroordeeld. Een vriendin heeft zelfs opgebiecht dat zij vaak dezelfde gedachten heeft gehad. Uiteindelijk heb ik geleerd dat ik deze gedachten misschien niet zomaar kan stoppen, maar ik kan er wel anders mee omgaan. Impulsief mijn tas pakken was natuurlijk geen verstandige manier, maar ik heb er wel van geleerd. ”

Manouk: ‘Acht maanden oud was ze en toen besloten we te scheiden’