Robin: ‘Ik mis dat moedergevoel, die intuïtie’

Robin werd voor het eerst moeder en had al helemaal bedacht hoe ze haar zoontje zou gaan opvoeden. Een positieve, natuurlijke opvoeding, dat wilde ze graag. Tot ze ontdekte dat die intuïtie die andere moeders lijken te bezitten bij het opvoeden van hun kinderen, er niet was. “Ik mis dat natuurlijke moedergevoel, het ontbreekt volledig.”

Robin (35): “Ik zag het hele plaatje van een gelukkig gezin al voor me. Zo’n lieve slapende baby op schoot, borstvoeding geven, samen dutjes doen en wandelingen maken in de kinderwagen. Net als al die andere moeders die ik dit zag doen om me heen. Bleek dat even een grap toen ons zoontje geboren was. We hadden geen goede start, mijn bevalling was zwaar en we moesten nog even in het ziekenhuis blijven, na een paar dagen mochten we naar huis.

Ik voelde mijn zoontje niet aan

In het ziekenhuis hadden we geen kraamhulp natuurlijk, maar wel lieve verplegers die ons hielpen met die eerste borstvoedingen en luiers en zo. Ze kwamen om de zo veel uur even langs en lieten ons dan voeden, verschonen of knuffelen. Eenmaal thuis kwam de kraamhulp, die ons van veel informatie voorzag en ook hielp met onze zoon natuurlijk. Toen de kraamweek voorbij was, moesten we het zelf gaan doen. En dat was toch lastiger dan we hadden verwacht.

Ik had totaal geen idee wanneer ons kindje honger had of moe was. Wanneer hij begon te huilen checkten we eerst zijn luier, zoals geleerd van de kraamverzorgende. Bleef hij dan nog huilen, dan voedde ik hem wat, maar vaak huilde hij daarna nog. In slaap wiegen dan maar, meestal ging dat goed. Maar zodra we hem in zijn bedje wilden leggen, zette hij het weer op een huilen. Zo ging dit een paar weken door, tot we het niet meer trokken. We zochten schema’s op, mijn man en ik zijn beide van de feiten en cijfers, en probeerden zo’n schema voor voeden en slapen aan te houden. Met die borstvoeding ben ik snel gestopt, flesvoeding om de paar uur werkte een stuk beter voor ons.

Wanhopig belde ik een vriendin op

Wanhopig belde ik in die periode een vriendin op, zo een die dus wel dat natuurlijke moedergevoel heeft, en vroeg haar waar ik op moest letten. Ze leerde me dat baby’s signalen afgeven wanneer ze honger hebben of moe zijn. En dat huilen eigenlijk al een signaal is dat je te laat bent met het opvangen van die eerste signalen. Dit voelde als hogere wiskunde (al ben ik daar wel goed in, ha ha). We maakten een lijstje, mijn man en ik, met de signalen. Wrijven in de oogjes is slaap, op knuistjes sabbelen is honger, enzovoorts. We volgden het schema en checkten het lijstje en dat leek iets beter te gaan.

Dat gaat natuurlijk maar even goed, want altijd wanneer we net denken het ‘gevoel’ te pakken te hebben, verandert er weer iets. Dan gaat mijn zoontje opeens niet meer slapen wat volgens het schema wel zou moeten. Hetzelfde geldt met eten, ook daar volgen we schema’s voor. We starten met een boterham, dan rond een uur of tien krijgt hij een stuk fruit, in de middag twee boterhammen en daarna een tussendoortje, flesvoeding en in de avond twee eetlepels van wat wij eten. Want zo staat het op Voedingscentrum of zo’n andere website met schema’s…

Mijn moedergevoel ontbreekt en dat doet me pijn

Soms huilt hij na zijn eten, dan vragen we ons af of hij nog honger heeft. Weer ontbreekt dan dat moedergevoel, want we weten niet of we hem nog meer eten mogen geven. Dus bel ik weer die vriendin op die dan vraagt van wie dat dan niet zou mogen? Van het consultatiebureau, leg ik dan uit, want ons zoontje was de laatste keer te zwaar. Ze lacht me dan nog net niet uit, omdat ze weet hoe we ons hieronder voelen, maar liet wel duidelijk blijken dat een kind zelf heel goed aan kan geven of het nog trek heeft. Ok, check, op het schema erbij.

Ondertussen is ons zoontje een jaar oud en kijken we terug op een heftig jaar. Het jaar waarin ik moest toegeven en accepteren dat ik die intuïtie die sommige moeders hebben, gewoon niet heb. Mijn moedergevoel ontbreek compleet en dat doet me pijn. Ik vind het vooral ook lastig als ik een vriendin dan tegen mijn zoontje hoor zeggen “Ah, je bent moe hè, ik zie het aan je.”, en ik mezelf alleen maar afvraag wat ze dan in godsnaam aan hem ziet. Want ik zie het niet, ik voel het niet. Ik kijk op de klok en leg hem volgens het schema in bed. Of ik geef hem wat te eten, omdat er weer twee uur voorbij is…

Hij slaapt slecht, zowel overdag als in de nacht en ik denk echt dat dit komt omdat we niet aanvoelen wanneer hij moe is. Na een jaar zijn we kapot van die gebroken nachten, ook al gaat het nu met periodes wat beter. Ik heb het moederschap flink onderschat, dat is een ding wat zeker is.”

Shanna: ‘Ik hoor stiekem bij de borstvoedingsmaffia’