Anna’s vriend was in shock bij bijzondere bevalling: ‘Ik wist niet dat dit kon!’

Anna (34) is inmiddels negen maanden de trotse moeder van zoontje Floris. Na een droom van een rustige, zachte zwangerschap kondigde Floris zich plotseling drie weken te vroeg aan. De kleine jongen had haast, want wat volgde was een razendsnelle stortbevalling. Tot grote schrik van Anna’s vriend Erik kon Anna niet anders dan staand bevallen. “Het enige wat ik Erik hoorde roepen was: ‘Ik wist niet dat dit kon!’”

Anna: “Door een toevallige samenloop van omstandigheden stond mijn zwangerschapsperiode in het teken van kalmte en rust. Een groot contrast met mijn normale leven, dat zich liet leiden door haast, deadlines en stress. Door een reorganisatie binnen het bedrijf was ik vrijgesteld van werk. Ik kreeg dus wel betaald, maar hoefde niet te werken. Dat had ik nog nooit meegemaakt en zag ik – zwanger of niet zwanger – als een groot geschenk. Ook was er de tweede lockdown, die van start ging aan het begin van mijn tweede trimester en mijn hele zwangerschap duurde. Ik had dus niets anders te doen dan slapen, rusten, lezen, wandelen, een beetje hangen en tv kijken. Iedere dag kon ik kiezen wat ik kon doen, en koos ik voor het eerst in mijn leven voor mijn eigen tempo.

Laurien (37): ‘Ik vind dat mijn verloskundige fout gehandeld heeft’

Natte onderbroek

Tot die ene zonnige zondag in mei. Want Floris had andere plannen. Mijn vriend en ik zaten op de bank naar een of ander suffe voetbaldocumentaire te kijken. Lekker lui en languit. Opeens merkte ik dat mijn onderbroek nat was. Nu had ik sinds mijn zwangerschap wel vaker last van enkele druppels urineverlies, maar dit voelde anders. Dit was een plasje, geen druppels. Ik ging naar het toilet, zag niets bijzonders, trok een schone onderbroek aan en plofte weer naast mijn vriend op de bank. Een paar minuten later: opnieuw een natte onderbroek. Weer trok ik een nieuwe onderbroek aan. En wat denk je? Ook die was gelijk weer nat.

Omdat ik verder helemaal niets voelde, zei ik tegen mijn vriend: ‘Ik denk niet dat er iets aan de hand is hoor, maar ik heb net tot drie keer toe een natte onderbroek gehad.’ Daarop zei hij: ‘Misschien moet je voor de zekerheid toch even de verloskundige bellen.’ Dat was nog niet eens in me opgekomen, maar oké, ik belde de verloskundige. Die was toevallig in de buurt en stond een kwartier later op de stoep.

‘Maak mooie herinneringen’

De verloskundige ging naast me zitten op de bank, stelde wat vragen en tipte met een wattenstaaf in het vocht. ‘Nee, verder voel ik helemaal niets. Geen lichte krampjes, geen steekjes, niets nada noppes’, antwoordde ik op zowat al haar vragen. Toch wist ze het zeker, met dank aan de wattenstaaf: mijn vliezen waren gebroken.

Ik kon het me haast niet voorstellen, want echt waar, in mijn lichaam voelde het helemaal niet alsof er nu iets in gang was gezet. Omdat ze verder moest met haar ronde nam ze afscheid. ‘Rust goed, eet goed en zorg voor een goede nachtrust. Morgen is het zover, dan moet je aan de bak en zijn jullie niet meer met z’n tweetjes.’ Ik hoor het haar zo nog zeggen, daar in de deuropening. Ze zei zelfs nog: ‘Maak vanavond samen bijzondere herinneringen, eet en drink iets speciaals, want deze laatste avond samen vergeet je nooit meer.’

En toen begon het

En dat gezegd hebbende vertrok ze en liet ze ons achter. Op dat moment hadden Erik en ik echt het idee dat we een rustige avond tegemoet gingen. Maar vrijwel meteen nadat de verloskundige was vertrokken, voelde ik ergens ver, ver in mijn lichaam steken opkomen. Ik dacht toen: ‘Aha, dit zal wel de rustige opbouw zijn waar ik in al die zwangerschapsboeken over heb gelezen.’ Een half uur later liep ik echter gillend rondjes in de woonkamer: ‘Dit klopt niet! Dit klopt niet!’, riep ik tegen mijn vriend. ‘Hiermee kan een mens niet slapen, echt niet! Dit doet gewoon pijn hoor!’

Paniek

Erik keek me weifelend aan. Hij kent mijn talent voor overdrijven, dus ik zag hem de situatie inschatten: ‘heeft ze echt pijn of overdrijft ze?’ Maar hij moet de paniek in mijn ogen gezien hebben, want al snel belde hij de verloskundige. Ze kwam binnen, onderzocht me en sprak op een uiterst kalme manier de woorden: ‘Je bent aan het bevallen.’ Ik, minder kalm: ‘Ho eens even, je collega zei dat ik morgen pas zou bevallen!’ Waarop ze antwoordde: ‘Als je in het ziekenhuis wilt bevallen, moeten we nu gaan want je hebt bijna volledige ontsluiting.’

Lisa koos voor een halve lotusbevalling: ‘Die navelstreng is allang uitgeklopt hoor!’

Daar hadden mijn vriend en ik niet op gerekend. Eerder die dag waren we de co-sleeper nog gaan ophalen bij het postkantoor, we hadden nog drie weken. En nu, nu hadden we nog niet eens gegeten, de ziekenhuistas nog niet klaarstaan, laat staan die co-sleeper in elkaar gezet.

Ik moest blijven lopen

Zo vlug als we konden reden we naar het ziekenhuis. In de grote hal kwam een verpleegster me met rolstoel tegemoet lopen. Ik ging zitten, maar schoot meteen weer overeind. Zitten, dat ging écht niet. Ik moest blijven lopen. Snel de lift in, naar de derde etage, waar ze me waarschijnlijk al hoorden aankomen.

Volledige ontsluiting

Een geboorteplan had ik niet echt, ik had eigenlijk maar een wens en dat was dat ik in bad wilde bevallen. Dus toen ik de kamer binnenkwam viel me dat ook gelijk op: de kraan liep al. Daar had de verloskundige voor gezorgd. Op dat moment had ik nog de illusie dat ik in bad zou bevallen. De verloskundige kwam meteen op me af, keek tussen mijn benen en zei: ‘Je hebt volledige ontsluiting, je mag gaan persen.’ Eh, ik had mijn jas nog aan en ook: hoe moet je persen? Omdat alles zo snel ging, kon ik het hele proces mentaal niet bijbenen. Ik had veel over bevallingen gelezen en me voorbereid – oké ik geef toe, een tikke naïef – op een bevalling met een rustige opbouw. Nu stond ik hier met mijn jas nog aan en mondkapje nog op en zei iemand dat ik beter kon gaan liggen omdat ik moest bevallen.

Liggen ging niet

Ik probeerde te gaan liggen maar het ging gewoon niet. Aan alles voelde ik dat liggen voor mij niet de optie was. Dus hielpen ze me overeind en schoven ze een matje onder mijn voeten. Daar kon ik op blijven staan en ik kon me aan het bed vasthouden voor meer kracht. Erik zat aan de andere kant van het lege bed en ook voor hem ging het allemaal vliegensvlug. Hij begreep er he-le-maal niets van. Hij bleef op de stoel naast het bed zitten, wachten tot dat ik zou gaan liggen. Zijn ogen vergeet ik nooit meer: groot, verontwaardigd, paniek en felblauw.

Voor ik het wist stond ik te persen en zag de verloskundige al de baby in aantocht. Erik keek me met grote ogen aan en riep alleen maar: ‘Ik wist niet dat dit kon! Ik wist niet dat dit kon!’ Hij had geen idee dat een vrouw staand kon bevallen. Hij kneep volgens mij net zo hard in de bedreling als ik, haha. De verloskundige zat achter mij op een kruk en ving Floris dus van achteren op. Erik heeft alles van voren gezien: mijn gezicht, mijn handen die zich aan de bedrand vastklampen, het hoofdje van Floris dat hangend tussen mijn benen tevoorschijn kwam.

“Laat haar eerst even zitten ja!”

Zodra de verloskundige Floris in haar armen had, wilde ze hem zo snel mogelijk aan mij geven. Maar ik stond daar, vastgeklampt en trillend aan het bed, uit te puffen. Erik stond op, beende de kamer door en riep: “Laat haar eerst even zitten ja!” Hij was nog steeds perplex dat ik daar nog steeds stond. Normaal is hij niet zo assertief, maar nu dacht hij alleen maar aan zitten, zitten en zitten. Hij hielp me in bed en was zichtbaar opgelucht toen ik eindelijk deze ‘normale’ houding aannam.

Temptation Island

Eigenlijk wist ik ook alleen maar dat je staand kon bevallen door de bizarre bevallingsvlog van Channah, die meedeed aan Temptation Island. Ook bij haar ging het razendsnel en vond ze staand de meeste kracht. Zelf had ik een staande bevalling niet eens als optie overwogen. Ik ging er al die tijd van uit dat ik gewoon liggend zou bevallen.

Toen de verloskundige een dag later kwam kijken hoe het met ons ging, vertelde ze dat ze de reactie van Erik al met haar collega’s had besproken. ‘Dat nemen we mee in onze evaluatie, dat we ook mannen iets beter kunnen voorbereiden op alle mogelijke manieren om te bevallen.’ En hoewel ik, net als Erik, totaal overrompeld was door de abrupte bevalling, gaf de verloskundige me een mooi compliment: ‘Je stond erg krachtig op dat matje, met beide voeten op de grond. Ik wist meteen dat dit voor jou de manier was.'”