Tess (33): ‘Ik had therapie nodig om van mijn kind te houden, hoe triest is dat?’

Tess (33) is nog maar een paar weken zwanger als de paniek toeslaat. Paniek over de bevalling, het moederschap, en de veranderingen in haar leven. Ze gaat in therapie en leert de zwangerschap te omarmen.

“Hoewel mijn partner en ik al ruim tien jaar samen waren, hadden wij beide geen kinderwens. Misschien ooit, was de conclusie als we het over kinderen hadden.

Spijt van kinderloos leven

Tot ik een collega sprak. Deze vrouw was 51 jaar en had spijt van haar keuze. Zij koos er namelijk twintig jaar geleden voor om bewust kinderloos te blijven. Twee decennia later kreeg zij hier spijt van. Dat zette mij aan het denken. Wellicht zou ik hier later ook spijt van krijgen. Na een gesprek met mijn partner probeerden we het toch low key te proberen. Low key als in: we keken niet naar mijn ovulatie en waren er niet bewust mee bezig. Tegelijkertijd stopten we met voorbehoedsmiddelen .

Het bleek in één keer raak te zijn. Wij waren beiden in shock. Aangezien ik PCOS heb, dachten wij dat het lang kon duren. Het tegendeel was waar.

Wij vertelden het aan onze beste vrienden en familie. Zij reageerden verbaasd maar waren heel blij. Ze feliciteerden ons en zeiden dat we geweldige ouders zouden worden. Die felicitaties voelde heel vreemd. Ik had het gevoel dat ik blijer moest zijn dan dat ik in werkelijkheid was.

Willen wij dit kindje eigenlijk wel?

Mijn partner stond er hetzelfde in en in alle eerlijkheid konden we elkaar vragen stellen als: ‘Willen wij dit eigenlijk wel?’ ‘Gaan we hier gelukkig van worden?’ en ‘Is afbreken een optie?’ De eerste drie maanden heb ik constant wakker gelegen. Niet van misselijkheid of toilet bezoekjes, want daar had ik totaal geen last van. Het waren mijn twijfels die mij wakker hielden.

Uiteindelijk heb ik dit besproken met mijn verloskundige. Ik heb alles eerlijk op tafel gegooid. Zij heeft mij toen doorverwezen naar een therapeut die gespecialiseerd was in ‘dit soort gevallen’. Door mijn therapie kwam ik er al snel achter dat ik de zwangerschap niet wilde afbreken. Het waren vooral mijn angsten die mij gek maakte.

Zo had ik enorme bindingsangst en vond het heel moeilijk om mij open te stellen voor mijn kind. Tijdens deze therapie heb ik geleerd om van mijn baby te gaan houden, maar hoe triest is het dat ik daar een vreemde voor nodig had?

‘Therapie leert mij om controle te krijgen’

Mijn zoon is inmiddels kerngezond op de wereld gekomen en is alweer bijna vier maanden oud. Hoewel ik soms nog steeds angstige gedachten kan hebben, gaat het veel beter. Ik kan nog steeds plotseling ideeën hebben om te vluchten van mijn gezin. Om gewoon weg te gaan en alles achter me te laten. Maar inmiddels kan ik beter omgaan met die gedachten. Ik weet waar dit denkpatroon vandaan komt, en leer steeds beter om controle te krijgen over mijn hoofd.

Hoewel ik me schaam voor mijn gedachten en gevoelens, weet ik dat ik niet de enige ben. Voor alle moeders die hetzelfde hebben, kan ik de gedragstherapie alleen maar aanraden.”

De man van Angelique (44) overleed bijna door corona: ‘Door onze zoons bleef Chris in leven’