Julia (27): ‘Mijn verloskundige geloofde niet dat ik een zwangerschapsvergiftiging had’

Een kind krijgen is niet niks, toch verliep het voor Julia (27) voorspoedig; ze had een stabiele relatie, raakte snel zwanger en had een prima zwangerschap. Tot het einde van haar zwangerschap naderde. “Ik voelde me raar en wist dat er iets mis was”, vertelt ze aan Famme.

“We spraken in onze relatie al vrij snel over onze kinderwens. Mijn vriend wilde namelijk heel graag vader worden en het liefst zo jong mogelijk. Ik was daarentegen wat terughoudender en had nog doelen die ik wilde bereiken. Daarnaast was ik vooral bang, bang of ik wel een goede moeder kon zijn, of wij het samen wel aankonden en of het niet te snel was. Los van deze vragen was ik bang hoe mijn zwangerschap zou verlopen en hoe mijn lichaam eruit zou gaan zien. Ik had verschillende verhalen gehoord van zwangere vrouwen en die waren veelal negatief. Toch durfde ik uiteindelijk de sprong te wagen.

Snel zwanger

Toen ik stopte met de pil was ik direct zwanger. Ondanks dat we aan het idee van een baby moesten wennen, omdat het zo snel was gelukt, waren we dolblij. Al mijn angsten verdwenen snel. Ik was misselijk en moe in het begin maar merkte dat ik veel kon en relatief weinig aanpassingen hoefde te maken in mijn leven. Het ging veel beter dan ik had gedacht en daar was ik heel blij mee.

Goede zwangerschap

Ik had dus een goede zwangerschap en verwachtte ook niet dat er nog veel zou veranderen, zeker niet toen ik richting de 38 weken ging. Toch merkte ik wat veranderingen in mijn lichaam. Ik heb altijd een lage bloeddruk gehad, extreem laag waardoor ik vaak flauwviel. Dus toen ik tijdens een controle bij de verloskunde te horen kreeg dat mijn bloeddruk aan de hoge kant was, vond ik dit wel opvallend. Maar mijn verloskundige vertelde dat dit normaal was aan het einde van een zwangerschap en dat ik me geen zorgen hoefde te maken omdat hij nog niet te hoog was. Wel gaf ze me een folder mee met symptomen die ik in de gaten moest houden, symptomen die konden duiden op een zwangerschapsvergiftiging.

Ziek

Ik merkte dat ik steeds meer vocht vast begon te houden. Ik was, los van mijn buik, amper aangekomen tijdens mijn zwangerschap maar ineens merkte ik dat ik veel boller werd. Vooral mijn voeten waren enorm. Verder voelde ik me ook niet goed, ik zag sterretjes, had veel hoofdpijn en het voelde vaak alsof ik ging flauwvallen. Desalniettemin kwam dit gevoel met vlagen en wist ik niet hoe serieus het was. Ik voelde me namelijk niet heel ziek en kon nog de dagelijkse dingen doen, ik had zelfs nog mijn verjaardag gevierd. Toch voelde ik dat er iets niet goed zat.

Verloskundige

Het gevoel bleef en ik begon me steeds meer zorgen te maken. Niet per se om mijn baby, want ik voelde hem veel schoppen in mijn buik, maar wel om mijzelf. Ik belde de verloskundige en legde de situatie uit, ze stelde voor om bij mij thuis langs te komen voor een extra controle. Inmiddels was ik 39 weken zwanger. Ze mat mijn bloeddruk en die bleek weer aan de hoge kant te zijn, maar niet té hoog volgens haar. Er was dus niks aan de hand en ze probeerde me gerust te stellen.

Toch zwangerschapsvergiftiging

Maar het gevoel dat er iets mis was werd steeds sterker. Ik heb die week van maandag tot en met donderdag elke dag mijn verloskundige gebeld en mijn klachten verteld, maar telkens ging er voor hen geen alarmbel af. Donderdagavond, nadat ik mijn verjaardag had gevierd, lag ik in bed en vertelde ik mijn vriend weer hoe ik mij voelde. Hij verzekerde mij dat ik mijn gevoel moest volgen en heeft toen voor mij de verloskundige gebeld. Na lang doorzeuren mocht ik de dag erna langskomen.

Toen ik daar kwam stortte ik in, ik kon alleen maar huilen en vertellen hoe slecht ik me voelde. De verloskundige waar ik die dag een afspraak mee had, is de enige geweest die mij serieus nam. Ze maakte een doorverwijzing naar het ziekenhuis en diezelfde middag mocht ik daarheen. Mijn vriend vond het een goed idee om de vluchtkoffer voor de zekerheid mee te nemen, ik zag de ernst er niet van in maar deed het toch voor de zekerheid.

Toen we daar kwamen bleek uit het urineonderzoek al snel dat ik een zwangerschapsvergiftiging had. Ik moest zo snel mogelijk bevallen omdat ik in gevaar was, en aangezien ik al 39 weken zwanger was kon dit gelijk. Diezelfde dag werd ik nog ingeleid.

De bevalling

Na een lange bevalling werd mijn zoon twee dagen later geboren. Hij was gezond en dat vond ik het allerbelangrijkste. Ik mocht alleen nog niet naar huis. Mijn bloeddruk was nog te hoog, ondanks de medicatie, en daarom vonden de artsen het niet veilig om mij te laten gaan. Na een week in het ziekenhuis verbleven te hebben mochten wij eindelijk met zijn drieën naar huis.

Praten

We waren heel blij met onze pasgeboren zoon maar ik kon de negatieve gevoelens over mijn verloskundige niet loslaten, zelfs niet tijdens de bevalling. Na de geboorte heb ik met ze gepraat en zij vonden dat ze correct hadden gehandeld. Ik heb dan ook geen excuses te horen gekregen, wat mij wel geholpen zou hebben.

Achteraf gezien snap ik nog steeds niet waarom ze mij niet beter in de gaten hebben gehouden, in het ziekenhuis vertelden ze mij namelijk dat ik meerdere indicatoren had voor een verhoogde kans op zwangerschapsvergiftiging. Daarnaast had ik het merendeel van de symptomen.

Van deze ervaring heb ik geleerd dat ik mijn gevoel altijd serieus moet nemen en dit duidelijk moet uitspreken en blijven herhalen. Het had namelijk heel anders kunnen aflopen als ik dat niet had gedaan.”

Opnieuw zwanger na zwangerschapsvergiftiging: ‘Ik had een herhaalkans van 42 procent’