Anne: ‘Dit is de reden waarom ik vrijwillig en zonder medische reden voor een keizersnede koos’

Famme’s Anne koos vrijwillig – dus zónder medische indicatie – voor een keizersnede. En van die keuze heeft ze nog geen moment spijt gehad. Behalve dan toen ze voor de eerste keer weer overeind moest komen in het ziekenhuisbed.

Een post van een moeder die een keizersnede onderging deed deze week nogal wat stof opwaaien. Een geboortefotograaf had namelijk geweigerd haar bevalling te fotograferen, omdat een keizersnede ‘geen echte bevalling’ zou zijn. Zulke berichten raken mij, twee jaar na mijn keizersnede, nog steeds. Wat nou, geen ‘echte’ bevalling? Ik heb toch een kind op de wereld gezet? En man o man, wat was ik blij dat deze optie er was, al had ik er medisch gezien geen ‘goede’ reden voor.

Muurvast

Toen mijn zus bij haar tweede zwangerschap vroeg of ik weer bij haar bevalling aanwezig wilde zijn, twijfelde ik geen seconde. Tuurlijk! Haar eerste bevalling was geen makkie (hallo vacuümpomp!) maar de tweede zou vast een stuk beter gaan, was onze redenatie. Boy, were we wrong. Alles leek op zich prima te gaan. Ja, mijn zus had pijn, maar een morfinepompje bracht verlichting. En ja, het persen duurde best lang, maar na anderhalf uur kwam dan eindelijk het hoofdje van mijn nichtje tevoorschijn. En toen… gebeurde er niets. De schoudertjes van de baby zaten muurvast in het bekken van mijn zus, wat de verloskundige en toegesnelde gynaecoloog ook probeerden. Er werd op een noodknop gedrukt. Er kwam een traumateam binnen. Er werd geteld hoe lang de baby al zonder zuurstof zat. Ik keek in de angstige ogen van mijn zus. Ik keek naar het blauwe hoofdje van mijn nichtje en vervolgens naar de kamerdeur. Ik wilde weg, maar ik bleef. En zag hoe de baby met een heftige noodingreep, waarover ik je de details zal besparen, toch loskwam, en met spoed naar een kamertje ernaast gebracht werd, waar haar levenloze lijfje gereanimeerd werd. De Apgar-score was nul. Ik staarde verdwaasd voor me uit. Was ik nu werkelijk getuige geweest van de geboorte én het overlijden van mijn lieve nichtje?

Dikke, vette paniekaanval

Mijn nichtje – bijna 4,5 kilo schoon aan de haak, dat verklaarde de boel wel enigszins – knapte wonderwel snel op. Ze lag één dag in de couveuse en mocht daarna al bij mijn zus op de kamer. Van haar dramatische geboorte was weinig meer te merken, al had ze later voor haar ontwrichte schoudertje wat fysiotherapie nodig. Geestelijke wonden helen helaas wat minder voorspoedig. Ik had al langere tijd een kinderwens, maar bij de gedachte aan een bevalling brak nu het koude zweet me uit. Dan kreeg ik hartkloppingen, trillende handen en een droge mond. Een dikke, vette paniekaanval, kortom. Toen ik tien maanden later een positieve zwangerschapstest in mijn handen hield, was ik blij. Dolblij zelfs. Maar ik dacht wel meteen: natuurlijk bevallen: no f*cking way. De bevalling hing als een donderwolk boven mijn geluk. Als ik mezelf al puffend en persend visualiseerde, verkrampte ik á la minute. En laat paniek nou de meest nutteloze emotie zijn als je toch echt flink aan de bak moet.

LEES OOK: Deze fotograaf laat zien dat een keizersnede heel bijzonder is

Geen discussie

Ik belandde op mijn eigen verzoek bij dezelfde gynaecoloog als mijn zus, omdat zij erbij was geweest en mijn angsten waarschijnlijk het beste begreep. Deze redenatie klopte gelukkig wél. Toen ik in tranen uitbarstte bij het woord ‘bevallen’, zei ze meteen dat ze wel mee wilde werken aan een keizersnede. Ze wees me op de bijbehorende risico’s, maar verder was er geen discussie. Ze liet me volledig in mijn waarde. Er viel een last van me af. Mijn keuze stond vast. Ja, het zou een pittig herstel betekenen, maar alles was beter dan in pure paniek en angst aan een natuurlijke bevalling te beginnen. Een paar maanden later werd mijn dochter probleemloos via een geplande keizersnede geboren. Binnen een kwartier had ik haar op mijn borst. Ik glunderde van oor tot oor.

‘De makkelijke weg’

Zoals ik al verwachtte kreeg ik wel wat commentaar op mijn beslissing. Want er was toch immers geen medische noodzaak voor de keizersnede? Iemand vroeg mij ‘of ik het toch niet liever zelf had willen proberen’, en of ik het ‘niet zonde vond dat ik het niet op eigen kracht had gedaan’. Daar kan ik heel kort over zijn: absoluut niet. Tuurlijk denk ik soms dat het best gek is om moeder te zijn zonder enig idee te hebben hoe een wee voelt. Maar daar voel ik me zeker niet minder moeder door. Het voelt niet als falen, of alsof ik ‘de makkelijke weg’ heb gekozen (iedereen die een keizersnede heeft gehad kan beamen dat het de HEL is om na de operatie weer overeind te komen). In landen als Amerika, Zuid-Afrika en Brazilië gaan vrouwen al massaal voor een keizersnede zonder medische indicatie. Ik ben ongelooflijk blij dat ook ik deze beslissing kon maken. Dat een arts daar zonder morren aan mee wilde werken. Zo blij, dat ik soms weleens denk: heeft niet iedere vrouw recht op deze keuze?

Het doet pijn, de baby moet er hoe dan ook uit én je bent hartstikke trots: 10 gelijkenissen tussen een natuurlijke bevalling en een keizersnede