Fenna’s man dreigt hun zoon mee te nemen: ‘Ik heb zijn paspoort verstopt’

Fenna (34) verhuist voor haar werk naar het Midden-Oosten. Wanneer ze haar partner ontmoet, is ze op slag verliefd en binnen een paar jaar krijgt het stel hun eerste zoon. Het sprookje lijkt voor Fenna echter te veranderen in een nachtmerrie.

“Acht jaar geleden kreeg ik het telefoontje. Ik was aangenomen bij een luchtvaartmaatschappij in het Midden-Oosten. Hoewel ik het heel spannend vond om mijn familie en vrienden achter te laten, kon ik niet wachten om mijn droom achterna te gaan. Ik zag het helemaal voor me: het rijke Midden-Oosten, hoge salarissen, en de allure van het werken voor één van de meeste luxe vliegmaatschappijen van de wereld.

Een bijzondere passagier

Mijn droom werd werkelijkheid, en ik vloog de hele wereld over. Na een paar maanden ontmoette ik een bijzondere passagier aan boord. Ik was zelf nog werkzaam in economy, maar aangezien het een rustige vlucht was ging ik even kletsen met mijn collega’s in first class. Daar raakte ik aan de praat met een charmante passagier, en we wisselden contactgegevens uit.

De passagier bleek een charmante lokale man te zijn, die mij meenam op bijzondere dates en mij overspoelde met complimentjes. We waren mega verliefd, en kregen een relatie. Mijn collega’s en vriendinnen zeiden dat ik moest uitkijken. ‘Lokale mannen kun je niet serieus nemen’ werd mij toentertijd meerdere malen verteld. Toch wist ik dat ik hem kon vertrouwen. Hij stelde me zelfs voor aan zijn ouders, en ik voelde me ontzettend welkom in de familie.

Dat wij andere geloofsovertuigingen hadden, was voor hem en zijn familie geen issue. Zolang ik het geloof en de tradities respecteerde, was er niets aan de hand. Aangezien wij niet ongehuwd mochten samenwonen, zijn we al snel getrouwd. Twee weken na ons verlovingsfeest vlogen we naar de Seychellen en hebben elkaar het jawoord gegeven. Alles werd daar snel en goed geregeld. Het bedrijf op het tropische eiland had zelfs een express wedding service voor expats in het Midden-Oosten.

Hij wilde zijn privileges niet opgeven

Tijdens corona verloor ik net als veel collega’s mijn baan. Veel van mijn Europese vrienden moesten het land verlaten, aangezien hun visa niet meer geldig waren. Gelukkig mocht ik blijven, ik was immers getrouwd en was niet meer afhankelijk van mijn werkvisa. Toch verlangde ik ook weer naar Europa. Mijn man ging overdag namelijk naar zijn werk, en hing in mijn uppie thuis voor de televisie.

In die tijd hadden mijn partner en ik veel gesprekken over onze toekomst. Na veel wikken en wegen kwamen we tot de conclusie dat het beter was om naar Nederland te gaan. Er was voor mij geen reden meer om in het Midden-Oosten te blijven. Ik had immers geen baan meer, geen eigen salaris, en ook mijn sociale contacten en familie waren in Nederland. Hij wilde zijn salaris en privileges niet opgeven, dus we besloten om een lange afstandsrelatie te beginnen.

Ik vertrok naar Nederland, en begon mijn leven hier weer langzaam op te bouwen. Hij kwam langs, of we spraken ergens af om samen vakantie te vieren. Dat was nog moeilijk te regelen, aangezien er nog veel reisbeperkingen waren door corona. Toch wisten we drie leuke reisjes te maken, en op één van onze tripjes ben ik zwanger geraakt. Aan de ene kant was ik heel blij: ik wilde namelijk graag moeder worden. Aan de andere kant vond ik het heel moeilijk: hoe moesten we dit óóit allemaal gaan regelen?

Hij dreigt onze zoon mee te nemen

Mijn partner wilde eigenlijk meteen dat ik weer bij hem introk. ‘Hier is het gemakkelijk om een nanny te nemen, en krijgt onze zoon alle privileges.’ Toch wilde ik graag in Nederland blijven, en ik wist hem te overtuigen. Met tegenzin ging hij akkoord. Het idee was dat ik in Nederland zou bevallen, en hij zou ondertussen de Nederlandse taal leren, zodat hij meer kans zou maken op een baan in Nederland.

Zo gezegd, zo gedaan. Afgelopen zomer ben ik in Utrecht bevallen van onze zoon. ‘Heel mooi’ was het eerste wat mijn partner in het Nederlands zei toen hij mijn zoon voor het eerst vasthield. Via een kennis kreeg mijn partner een prima baantje. Toch was het voor hem moeilijk om te wennen. Zijn leven was daar natuurlijk veel mooier. Daar had hij een status, hier kreeg hij racistische opmerkingen in de metro.

Zijn ontevredenheid werd steeds groter, en sinds een paar maanden is hij enorm veranderd. Hij zei telkens dat hij zijn familie miste, en dat hij zijn oude leven terug wilde. Als we ruzie hadden, riep ik dat hij maar een vlucht moest boeken, en dat ik het zonder hem kon redden. Op die momenten dreigde hij onze zoon mee te nemen. Hoewel hij die dingen uit boosheid riep, werd ik bang dat hij op een dag weg zou gaan.

Mijn angst is nu zó groot, dat ik mezelf helemaal gek. Ik durf niet meer naar mijn werk te gaan, want ik ben als de dood dat ze weg zijn als ik thuis kom. Ik werk daarom zo veel mogelijk thuis, en durf ze bijna niet alleen te laten. Er zal een oplossing moeten komen op lange termijn, maar voor nu heb ik zijn paspoort verstopt.”

*Wegens privacyredenen is de naam in dit artikel gefingeerd. De echt naam is bekend bij de redactie.

Lisa (30): ‘Ik wil echt geen kinderen, maar mijn vriend denkt dat ik nog van gedachte verander’