Laurien over haar missed abortion en miskraam: ‘Ik zie het meteen als de echo op het scherm verschijnt: niks’

Laurien is al moeder van twee jongens als ze zwanger raakt van de derde. Helaas wordt haar voorgevoel na een paar weken bevestigd als blijkt dat ze een missed abortion heeft gehad. Haar verhaal over deze ervaring en de miskraam die erop volgde deelt ze nu op Famme.

15 december 2019

Een zwangerschapstest laat ons weten dat er weer een baby in mijn buik zit. Ons derde kindje, wat een rijkdom! Ik voel blijdschap, warmte, spanning en liefde door me heen gaan. Maar ergens voel ik ook iets anders, een naar voorgevoel. Een stemmetje dat zegt dat we de echo maar even af moeten wachten.

14 januari 2020

Volgens mijn telling ben ik nu zo’n tien weken zwanger. Ik ben misselijk geweest, kan slecht tegen bepaalde geuren zoals die van de vaatwasser en de prullenbak, maar ergens voel ik toch dat er iets niet goed zit. Vandaag krijgen we een termijnecho die gaat uitwijzen hoe ver ik precies zwanger ben. Terwijl ik daar lig komt de bevestiging van mijn voorgevoel. Ik zie het zelf al meteen als de echo op het scherm verschijnt: niks. Geen mooi klein vruchtje, geen kloppend hartje.

Wat de echoscopist dan zegt zal ik nooit vergeten: ‘Dit is niet wat ik wil zien op deze termijn’. Het vruchtzakje blijkt niet groter dan zes weken, waarschijnlijk heeft het hartje nooit geklopt. Ik weet dat Moeder Natuur dit op een mooie manier regelt, natuurlijke selectie, het heeft dit keer niet zo moeten zijn. En toch is er het verdriet en de teleurstelling. Dag lief kindje.

De dagen erna verwerken we wat we die ochtend te horen hebben gekregen terwijl het gewone leven met twee kids doorgaat. En een verhuizing die eraan zit te komen. Soms huilen we, soms praten we, soms zijn we stil. Ik voel me alleen. Gelukkig heb ik veel contact met mijn lieve vrienden, familie en verloskundigen, die me erdoorheen helpen. Het vruchtje zit nu zo’n vier weken levenloos in mijn buik, dat betekent een missed abortion. Mijn lichaam heeft nog niet ontdekt dat het vruchtje niet leeft, dus de hormonen doen lekker hun ding en ik voel me zwanger. Maar omdat een miskraam volgens de verloskundige altijd zelf op gang komt, dus dat wil ik afwachten.

De weken vliegen voorbij. We pakken dozen in, regelen alles voor de naderende verhuizing en zorgen dat de kindjes zich veilig en op hun gemak voelen bij de komende veranderingen. Toch staan we ook elke dag stil bij het levenloze vruchtje in mijn buik. Tot op heden gebeurt er niks, maar voel ik me wel zwanger. Dat is vermoeiend, verwarrend en het kost energie. Aan de andere kant is deze periode ook fijn om te verwerken dat dit zomerkindje er nooit zal komen. Dat ik geen verlof heb als de zon schijnt en dat ik geen lief zomerpakje ga kopen.

30 januari 2020

Het kindje in mijn buik was nu zo’n twaalf weken oud geweest, het zit op dit moment zes weken levenloos in mijn buik. Dit was het moment geweest om iedereen het blije nieuws te vertellen. In plaats daarvan zit ik in overleg met mijn verloskundige bij de gynaecoloog voor medicijnen die de miskraam op gang kunnen helpen. Ik wil ze graag in huis hebben, voor als ik niet meer af wil wachten. Over twee dagen verhuizen we naar ons nieuwe huis, daarna wil ik een rustige dag uitkiezen en de miskraam laten komen.

1 februari 2020

De dag van de verhuizing. We hebben veel hulp, de meubels en dozen zijn zo over en iedereen blijft zelfs om alle dozen uit te pakken, in te ruimen, kasten en bedden weer in elkaar te zetten en op te ruimen. Te lief! ’s Avonds ploffen we neer op de bank, de kindjes zijn nog uit logeren, en genieten we samen van ons huis. We besluiten om het weekend daarop rustig aan te doen en dan ook de miskraam op gang te brengen.

5 februari 2020

Vandaag komen monteurs langs voor de keuken, de internetaansluiting en voor het reinigen van de bank. Een drukke dag. Ons jongste zoontje is erg ziek, hij ziet er zelfs zo slecht uit dat we denken aan een allergische reactie op iets. Hij wordt vuurrood wakker met een opgezwollen gezichtje en blauw ogende voetjes. In paniek bellen we 112 en de ambulance staat binnen een paar minuten voor de deur. Ik ga met hem mee, in het ziekenhuis bleek het uiteindelijk te gaan om een afweerreactie van zijn lichaam op een virus, zoals het verkoudheidsvirus. Gelukkig niks ernstigs, maar de artsen begrijpen dat we erg geschrokken zijn van hoe hij eruitzag.

In het ziekenhuis voelde ik al ‘gerommel’ in mijn buik. Eenmaal weer thuis, aan het einde van de middag, zet dit door naar krampen. Ik ga even in bed liggen en neem daarna een warme douche terwijl ik in (een leeg) bad zit. Ik verlies bloed en flinke stolsels: de miskraam is begonnen. De krampen worden verzacht door de warme douchestraal en op een gegeven moment zakken ze weg. Het bloeden blijft doorgaan, maar ik wil even in bed liggen en wat eten.

In bed komt mijn oudste zoontje bij me liggen en hij valt in slaap. Ik eet wat en lig lekker bij hem. Tot ik moest niezen, twee keer. Ik voelde dat door de kracht flinke stolsels meekwamen, dus ging ik naar het toilet om me te verschonen. Ik zie vrij veel bloed, daarom besluit ik me nog even af te spoelen in het bad onder de douche. Nogmaals, een leeg bad waar ik even rustig in kan zitten. Waarschijnlijk word het bloedverlies en de (te) warme douche mijn lichaam te veel, ik voel me duizelig. Mijn man zit naast me en belt de verloskundige. Op aanraden van haar ga ik nog wat eten en limonade drinken en dan terug in bed. Als we ophangen voel ik me weer niet lekker worden.

Ik word wakker terwijl mijn man me in lichte paniek riep en aan mijn arm trekt: ik ben flauwgevallen en zo’n vijftien seconden helemaal weg. Hij heeft 112 al aan de lijn, dus voor de tweede keer die dag staat er een ambulance voor de deur. Een vriendin komt snel naar ons huis om op de kindjes te passen en ik word met een infuus meegenomen naar het ziekenhuis voor controle.

De gynaecoloog kijkt met een echo of de miskraam volledig is, dus of het vruchtje ‘uitgestoten’ is. Dat blijkt niet zo te zijn, het is ‘rommelig’ in mijn buik. Ik krijg nog een infuus en voel me vooral erg moe. Met een tang halen ze nog wat weefsel uit mijn baarmoeder, daarna wordt het rustiger. Ik blijf nog een paar uur voor controle, ik neem een douche en als het bloeden duidelijk een heel stuk minder is, mag ik naar huis. Ik kijk naar de maan, hij is prachtig en schijnt helder. Dag lief kindje.

8 februari 2020

De dagen erna voel ik me leeg, verzwakt en uitgeput. Ik heb geen energie meer, maar ben ook opgelucht dat de miskraam zelf op gang gekomen is. Het bloedverlies is flink afgenomen na de miskraam, maar vandaag lijkt het weer meer te zijn. Ik heb voor het eerst weer wat dingen ondernomen, dus misschien is dat de reden. ’s Avonds als ik big wat aan het opruimen ben, krijg ik buikpijn. Ik ga even liggen op de bank en daarna toch weer even checken op het toilet. Tijdens het plassen verlies ik een groot stuk weefsel, daarna houdt het bloeden op. Kennelijk was nog niet het hele vruchtje uit mijn buik is dit het laatste stukje. Ik maak er een foto van, bel de verloskundige ga lekker naar bed.

15 februari 2020

Nadat het laatste weefsel weg is, heb ik geen druppel bloed meer verloren. Een goed teken: mijn baarmoeder heeft alles netjes ‘uitgestoten’. Ik voel me elke dag wat opknappen en emotioneel gezien voel ik me vooral opgelucht. Maar ons jongste zoontje is nog steeds ziek, ik krijg weinig slaap en droom al een paar nachten dat ik beval van een prachtig, gezond en voldragen kindje. Ook bedenk ik me opeens dat al mijn bevallingen in februari hebben plaatsgevonden: de andere kindjes zijn namelijk de 18e en 26ste geboren. Middenin de nacht komen de tranen en de volgende dag houden ze aan. Al mijn verdriet komt er in een keer uit.

Inmiddels gaat het goed met me, met ons. Mijn lichaam is elke dag weer een beetje sterker en ook emotioneel geef ik alles een plekje. Op dit moment zou ik zestien weken zwanger zijn geweest en had je waarschijnlijk een klein buikje gezien. Het mocht dit keer niet zo zijn. Ik knuffel mijn twee lieve kleine mannetjes extra veel met in mijn hoofd het kindje erbij dat er niet bij is.

Lees ook:

• Deze 10 celebrities spraken openlijk over hun miskraam
• Deze invloeden van buitenaf kunnen mogelijk een miskraam veroorzaken