Opmerkelijke opvoedlessen: zo worden kinderen grootgebracht in andere landen

Opvoeden, hoe doen andere moeders (en vaders) dat eigenlijk aan de andere kant van de aardkloot? Of dichterbij, maar in een ander land met een compleet andere cultuur? Van Kenia tot Japan: een aantal opvoedlessen van ver weg op een rijtje.

Natuurlijk hebben we allemaal een aantal gedeelde normen en waarden over hoe we denken dat we onze kinderen zouden moeten opvoeden. Zo ga ik er voor het gemak vanuit dat we allemaal hopen dat onze kinderen opgroeien tot aardige, beleefde en dankbare wezens. Hoe? Dat doen we allemaal op onze eigen manier, waarvan we op ons beurt allemaal denken dat het het beste is.

En als jij denkt dat dat het beste is, is dat voor jou kennelijk zo. Wat niet wegneemt dat het niet bijzonder leuk en leerzaam kan zijn om eens te kijken hoe ze daar in andere landen over denken. Et voilá: een aantal opmerkelijke opvoedadviezen van ver weg.

India: ‘Jonge kinderen horen niet alleen te slapen’


Waar in Nederland mensen nogal eens een uitgesproken mening hebben over co-sleeping, is er in India geen twijfel over mogelijk: jonge kinderen zouden niet alleen moeten slapen. Sterker nog: het idee dat een jong kind een eigen kamer heeft, is in India behoorlijk raar. Ongeacht klasse of economische status, is het idee dat een kind tot zijn of haar zesde niet alleen slaapt – zij het in de kamer bij papa en mama, danwel bij broers en zusjes. 



Engeland: ‘Opscheppen over je kind is not done’


Houd die eindeloze reeks selfies met je baby voor jezelf, in plaats van ze op Instagram te plempen, zo luidt de Engelse mentaliteit, want opscheppers worden niet gewaardeerd. Bescheidenheid siert de Britse ouder, in de hoop dat op hun kinderen over te brengen. Uitzonderingen daargelaten, staan Britten niet voor niets bekend als een van de meer beleefde mensen.



Frankrijk: ‘Praat tegen je kind alsof het een volwassene is’

Baby talk is voor baby’s, zo vindt men in Frankrijk. Laat het koedie-koedie gehalte en de overdosis verkleinwoorden achterwege, maar praat tegen je kind op dezelfde toon en liefst met dezelfde woorden als je dat tegen een gelijkgestelde volwassene doet. De gedachte erachter is dat het de ontwikkeling van je kind bevordert en daarnaast is het ook een teken van respect voor je kind, aldus de Franse ouderraad. 

Dit is trouwens waarom vaders geen babytaal gebruiken.



Denemarken: ‘Frisse lucht is essentieel voor een gezond kind’


Hoe koud het ook kan worden in Denemarken, kinderen moeten genoeg buitenspelen. Het idee is namelijk dat frisse buitenlucht hét ingrediënt is voor een gezonde opvoeding. Ja, ook als temperaturen onder het vriespunt komen, dan ook. Baby’s ook, die worden ingewikkeld in een lekker warme deken en gewoon mee naar buiten genomen.

Argentinië: ‘Bedtijd bestaat niet’


Waarom zou je in hemelsnaam om 7 uur van een feestje of etentje naar huis gaan omdat de kinderen rond half 8 in bed moeten liggen? Zo denken ouders in Argentinië: bedtijd bestaat niet. Argentijnse kinderen gaan ’s avonds gewoon met papa en mama mee en blijven op totdat het feestje voorbij is. Dan slapen ze morgen maar iets langer uit, is het idee.

Dat geldt duidelijk niet voor veel Nederlandse huishoudens: ‘Dit is waarom mijn dochter niet later dan 19.00u in bed ligt’

Polynesië (onder meer Nieuw-Zeeland): ‘Laat oudere broers en zussen oppassen op kleiner grut’


Waar wij gretig gebruik maken van buurmeisjes of nichtjes ouder dan liefst een jaar of dertien om op kleinere kinderen te passen, vinden ouders in Polynesië dat deze zorg vooral toegeschreven kan (moet?) worden aan oudere broers en zussen. En niet als het oppaskind al iets zelfstandiger is, maar zodra het kan lopen, kan het door oudere broers en zussen verzorgd worden. Het idee erachter is dat oudere broers en zussen al op jonge leeftijd leren om voor zichzelf en anderen te zorgen, en derhalve al jong een verantwoordelijkheidsgevoel ontwikkelen. 


Italië: ‘driftbuien niet onderbreken en vooral niet belonen’


Italianen worden niet voor niets stoere mannen (en vrouwen): in Italië vinden ouders dat kinderen die een driftbui hebben vooral moeten uitrazen, zonder dat dat onderbroken wordt. Daarna, als het afgekoelde kind ‘klaar’ is, wordt deze duidelijk te kennen gegeven dat dit soort gedrag niet getolereerd wordt en dat het al helemaal niet helpt om iets te bereiken.

NB. Volgens mij verschilt dat niet per se van de Nederlandse stijl – 8 x waarom de driftbui van je kind een geschenk uit de hemel is.



Japan: ‘Je kunt niet vroeg genoeg beginnen met onafhankelijkheid’


Nederlandse ouders kunnen nogal eens voorzichtig zijn in de mate van onafhankelijkheid die we onze (jonge) kinderen geven – liever fietsen we nog even met ze mee naar school, of halen we ze van de bushalte. Niet in Japan, waar kinderen al vanaf relatief jonge leeftijd ‘losgelaten’ worden in de grote wereld: het is niet ongebruikelijk dat een vijfjarig kind in z’n eentje in de metro stapt.

Australië: ‘Geen hoed = binnen blijven’


Wij kunnen nogal eens aan de lakse kant zijn rondom het insmeerbeleid van onze kinderen (want zo vaak zien we die zon niet), maar niet in Australië. Met dank aan een gapend gat in de ozonlaag en een buitengewoon hete zomer, is het motto daar: no hat, no play.

Korea: ‘Snacks zijn overbodig’


Waar wij op verschillende plekken in de tas, auto en jaszak snacks verstopt hebben voor onbewaakte momenten, geldt in Korea een hele andere opvatting over snacks: overbodig. Het devies: wacht maar gewoon tot het tijd is voor de volgende maaltijd. Bovendien doen ze in Korea ook niet aan kindermenu’s: gewoon mee-eten met mama’s en papa’s pot dus.

Kenia: ‘It takes a village…’

Hoe lang ik er ook over nadenk, er is geen mooie vertaling voor de gedachte die in Kenia – en andere Afrikaanse landen –geldt: It takes a village to raise a child. In veel Afrikaanse gemeenschappen is het idee dat een kind niet alleen het kind van de ouders is, maar van de hele gemeenschap – buren worden vaak aangesproken als ‘oom’ en ‘tante’, ook als er geen enkel bloedverwantschap is. Het gevolg: als een willekeurige ouder of voorbijganger een kind ziet dat in nood is, dan wordt het geholpen, ook zonder dat de ouder dat aan hem of haar gevraagd heeft. Kortom: iedereen mag zich (een beetje) met de opvoeding bemoeien. Dat klinkt misschien gek, maar het bijgevolg is dat gemeenschappen daar elkaar ook enorm helpen met het opvangen van ‘neefjes’ en ‘nichtjes’.

Hoe voed je sociale kinderen op? Ziehier deze opvoedtips van hoogleraren