Bevallingsverhaal Stacey (37): ‘Ik heb de placenta mee naar huis genomen’

Mooi, ontroerend en bijzonder: ieder bevallingsverhaal is uniek. Langdurige en snelle bevallingen, thuis en in het ziekenhuis, met en zonder pijnstilling, keizersnedes en vaginale bevallingen: alles komt langs in deze rubriek.

Deze week lees je het bevallingsverhaal van Stacey.

Hoe het bevallingsverhaal begon

“Ik was heel erg benieuwd naar mijn bevalling, kon me niet voorstellen hoe het zou zijn. Van tevoren heb ik een hypnobirthing cursus gevolgd, daardoor sprak ik over golven in plaats van weeën, over sensatie in plaats van pijn en over de geboorte en niet over een bevalling. Andere mensen vonden dit soms een beetje raar, maar het stelde mij juist op mijn gemak. Op 6 mei was ik uitgerekend, op mijn moeders verjaardag. We waren met haar en de rest van de familie uit eten en daarna maakten we nog wat foto’s met elkaar. Ik voelde dat dit de laatste foto’s met mijn grote buik zouden zijn.

Het bevallingsverhaal van Stacey

Eenmaal weer thuis ben ik gaan douchen en op de bank gaan liggen om een serie te kijken. Rond half 11 liep ik naar de keuken en voelde ik wat langs mijn benen stromen. Ik wist zeker dat ik niet geplast had. In de cursus had ik geleerd om te gaan bewegen om te kijken of er nog meer vruchtwater kwam. Dit was zo. Ik ving het op en twijfelde of het transparant was. Binnen een half uur was de verloskundige er en ze zei dat het goed was en dat ik thuis kon blijven waar ik graag wilde bevallen. Ze ging weer weg, maar net daarna kwam er nog meer vruchtwater dat echt groenbruin was. De verloskundige keerde weer om en toen besloten we toch naar het ziekenhuis te gaan.

01.30 uur

De eerste uren in het ziekenhuis ving ik lichte weeën op en rond half 2 kwam de gynaecoloog mijn ontsluiting checken. Die vond het toch slim om te starten met inleiding, omdat mijn dochter in het vruchtwater had gepoept en de ontsluiting niet zo vorderde. Ik vond het goed, want ik wilde het beste voor mijn kindje. Wel gaf ik aan dat ik met een zo laag mogelijke dosis wilde beginnen.

04.30 uur

Rond half vijf ben ik het bevalbad in gegaan, want dat leek me fijn. Helaas kon ik niet de juiste houding vinden en kon ik me helemaal niet concentreren. Dus daar was ik snel klaar mee. Na het bad ben ik gaan rondlopen, heb ik gehangen op een yogabal. aan de rand van het bad en heb ik op handen en voeten gezeten. Zolang ik maar in beweging was. Ook zei ik de hele tijd mijn affirmaties hardop, daar was ik heel gefocust mee bezig en dat hielp me door de weeën heen. Toen ik mijn geboorteplaylist aan zette, die ik speciaal had samengesteld, keerde ik helemaal in mezelf.

05.30 uur

Mijn moeder kwam erbij, dat hadden we van tevoren besproken. Ik vond het een fijne gedachte en een geruststelling dat ze erbij zou zijn, dat we dit samen mochten meemaken. Ze is ook bij de bevallingen van mijn zussen geweest, ik vond dat iets moois hebben.

06.30 uur

Hoewel ik geen enkel besef van tijd had, vroeg ik vroeg in de ochtend om pijnstillers. Al mijn voornemens zette ik opzij, ik wilde een pompje. Mijn vriend had instructies van me gekregen om hier goed met me over te praten op het moment dat ik om pijnstilling zou vragen, dus hij vroeg of ik het zeker wist. Ik zei dat er geen discussie over mogelijk was en ging op bed liggen voor het pompje. Ik voelde de weeën nog wel, maar had wat meer ademruimte tussendoor.

08.39 uur

De ontsluiting duurde vrij lang, omdat mijn dochter aan de linkerkant nog niet goed voor de opening lag. Ik weet niet of ik een weeënstorm had, maar ze kwamen toen wel snel achter elkaar. Rick drukte af en toe op het pompje en ik was vooral erg op mezelf en mijn baby gericht. Om 08:39 uur werd geconstateerd dat ik op 8 centimeter ontsluiting zat.

Ik keek naar de affirmatieslinger die we opgehangen hadden en de geboorteplaylist hielp me erdoor. Ook had ik een welkomstbord voor mijn dochter gemaakt, daar richtte ik mijn aandacht op. Uit een eerdere paardenceremonie kreeg ik door dat mijn over-, over-, overgrootmoeder achter me staat in het leven en dat idee gaf me kracht. Ik hield mezelf voor dat de weeën zachte golven waren, al waren ze totaal niet zacht, en dat na elke wee de baby weer een stukje dichterbij was.

13.30 uur

Mijn ontsluiting was zo ver dat ik mee kon gaan duwen, alleen was de gynaecoloog er nog niet dus werd me gevraagd om het nog wat tegen te houden. Mijn vriend Rick zei nog ‘Gewoon ademhalen’, waarna ik met het vuur in mijn ogen riep: gewoon ademhalen…, hoezo gewoon ademhalen?!’ Ik lag op mijn rug, zat op handen en knieën en achteraf hoorde ik dat Rick de hele tijd mijn rug gemasseerd heeft. Hier weet ik zelf niets meer van. Ik was ook allesbehalve stil: ik heb het ziekenhuis bij elkaar gegild en geschreeuwd en dat voelde heel goed. Dit was mijn oerkracht en dit had ik nodig. Om drie uur was de gynaecoloog er eindelijk.

15.38 uur

De persdrang vond ik een heel bijzonder gevoel. Als ik eraan terug denk is dat zo mooi, dat je niet anders kan dan meeduwen. Er komt zo’n oerkracht in je vrij op dat moment. De ring of fire heb ik niet echt gevoeld, maar wat ik wel voelde was dat haar hoofdje even stond en toen weer terug schoof. Dat deel kon ik dus weer opnieuw doen… Opeens zei de gynaecoloog dat ze er in de volgende wee zou zijn en ook mijn moeder riep dat ze haar hoofdje zag. Ik voelde dat dit het moment was en ik gaf alles wat ik had. Rick heeft geholpen haar eruit te halen en toen was ze er ineens en werd ze op mijn borst gelegd.

Na een kwartier kwam de placenta al, deze hebben we mee naar huis genomen. Na ongeveer een uur heeft Rick de navelstreng doorgeknipt die toen helemaal uitgeklopt was. Dat voelde echt als het einde van de zwangerschap. Ik kon het nog niet helemaal bevatten en soms nog steeds niet. In het eerste gouden uur heb ik het welkomstbord erbij gepakt en mijn dochter bedankt voor de fijne en magische zwangerschap. Ik gaf haar een zacht en warm welkom op aarde en ik kon alleen maar huilen van de ontlading. Het voelt zo speciaal dat we dit samen hebben gedaan.

We wisten nog niet wat we zouden doen met de placenta. Rick kwam op het leuke idee om de placenta te planten in een boompje voor Nova. Dus een groeiboompje, een boom die met haar meegroeit! Dat hebben we op Moederdag gedaan en de boom staat nu in de tuin”

Bevallingsverhaal van Jamila: ‘Het dashboard van de auto zat onder de spetters’