Tátum (25) had zwangerschapsdiabetes: ‘Artsen zeiden dat mijn gesnoep de oorzaak kon zijn’

Tátum wist als 5-jarig meisje al dat ze moeder wilde worden. Haar kinderwens ging, na een moeilijke zwangerschap, vorige jaar eindelijk in vervulling. Maar ze kwam er niet zonder kleerscheuren vanaf.

“Ik zag het altijd al voor me; je wordt volwassen, gaat trouwen en krijgt kinderen. Om mij heen zag ik niet anders en ook ik wilde dit heel graag. En het liefst zo jong mogelijk. 21 jaar leek mij altijd een mooie leeftijd om moeder te worden, 21 is namelijk mijn lievelingsgetal.

Kinderwens

Op 20-jarige leeftijd kreeg ik een relatie met mijn huidige vriend en al snel besprak ik mijn kinderwens. Mijn vriend wilde niet per se kinderen maar vond het wel leuk. Ik daarentegen vond het een must. Als 21-jarige moeder worden zat er niet in, aangezien dat wel heel snel in de relatie was, maar toch werd het onderwerp vaak besproken.

We hadden het al een aantal jaren over kinderen krijgen, maar mijn vriend stelde het telkens uit. Elk jaar zei hij weer: ‘Over twee jaar is prima’, terwijl de tijd voorbij vloog. Mijn vriend kon maar geen keuze maken en op mijn 23e heb ik zelf de knoop doorgehakt. Ik zei dat ik nu echt kinderen wilde, want dit was voor mij al aan de late kant. Ik wilde graag jong moeder worden, omdat je dan nog veel energie hebt, vaker mee kunt doen met leuke dingen en je je meer kunt inleven in de kinderwereld.

Zwanger

Ik stopte met de pil en na drie maanden merkte ik dat ik emotioneel werd zonder reden. Ik moest veel huilen, voelde me misselijk en zat niet lekker in mijn vel. Ik wachtte nog op mijn menstruatie maar deed voor de zekerheid een vroege zwangerschapstest. Er verscheen een licht streepje. Ik was blij maar durfde dat gevoel nog niet volledig toe te laten, omdat het nog niet zeker van was. Drie dagen later deed ik nog een test en toen was het tweede streepje duidelijk zichtbaar.

Ik voelde me zó gelukkig. Ik was heel blij dat ik zwanger was, maar ik voelde me tegelijkertijd belabberd. Ik was misselijk, bleef overgeven en voelde me lamlendig. Soms kon ik nog werken maar vaak ook niet. Hoe verder de zwangerschap vorderde, hoe zieker ik werd. De misselijkheid ging over in bekkenklachten en ik had bijna bekkeninstabiliteit. Ik wilde nog veel doen voordat de baby kwam en gunde mezelf daardoor geen rust. Ik moest na de klachten stil zitten en niks doen. Het ging steeds een beetje beter en toen kreeg ik zwangerschapsdiabetes.

Zwangerschapsdiabetes

Ik merkte in het begin niks, maar op de echo’s bleek dat de buik van mijn baby te dik was. Nadat ik een suikertest in het ziekenhuis had gedaan, werd duidelijk dat ik zwangerschapsdiabetes had. Ik was inmiddels al 33 weken zwanger en had dit echt niet meer verwacht. Het bleek dat mijn lichaam niet genoeg insuline aanmaakte en daardoor kon ik alle suikers die ik binnenkreeg niet afbreken. De suikers gingen naar mijn baby toe en zij kon dit al helemaal niet verwerken.

Snoepen

In het begin van mijn zwangerschap heb ik veel gesnoept, ik at wel vijf Calippo’s per dag. Na de Callippo’s volgde de Haribo Kindermix en daarna kon ik geen genoeg krijgen van appels. Er gingen wel vijf tot zes appels per dag naar binnen. De artsen zeiden dat mijn gesnoep gedeeltelijk de oorzaak kon zijn van de zwangerschapsdiabetes, maar dat dit niet zo hoeft te zijn. Het kan allerlei oorzaken hebben, maar ik denk zelf wel dat het ermee te maken heeft gehad.

‘Ik voelde me doodongelukkig’

Insuline spuiten mocht niet meer omdat ik zo dichtbij de bevalling zat, dus moest ik op dieet. Dit was de verschrikkelijkste periode van de zwangerschap. Ik mocht geen suiker en bijna overal zit suiker of veel koolhydraten in. Ik mocht geen snoep meer, geen yoghurt, geen melk en ga zo maar door.

Ik mocht wel volkoren brood dus dat at ik, maar verder bleef er weinig over. Vlees en vis mocht ik wel maar daar werd ik tijdens mijn zwangerschap misselijk van. Groente was het enige wat ik onbeperkt mocht eten. Dus daar zit ik dan met kerst aan tafel. Ik at mijn bakje met tomaat en komkommer terwijl iedereen aan het gourmetten was. Ik voelde me doodongelukkig, zeker tijdens de feestdagen. Ik was de dagen aan het uitzitten en probeerde zoveel mogelijk de tijd te doden en afleiding te zoeken. Inmiddels ging het beter met mijn baby en was de situatie redelijk stabiel. Ze groeide normaal maar haar buik was nog niet helemaal zoals hij zou moeten zijn.

Angst

Elke korrel suiker was slecht voor mijn baby, en daardoor bleef mijn angst maar groeien. Ik was bang dat mijn baby het niet zou overleven. Deze angst komt voornamelijk voort uit een eerder trauma dat ik heb meegemaakt, maar ik kon het niet loskoppelen van de huidige situatie. Zo lang ze nog in mijn buik zat had ik geen controle over haar en die angst nam met de weken toe. Ik gaf dit aan bij de verloskundige en die stelde me dan weer gerust. Ook had ik een doppler aangeschaft om thuis de hartslag van de baby te checken, daarna voelde ik me weer enigszins gerustgesteld.

Bevallen

Ik had gesprekken met het ziekenhuis over hoe slecht ik me voelde, want ik trok het niet langer. Bij 37 weken stortte ik in en was ik er klaar mee. ‘De baby moet eruit’, schreeuwde ik emotioneel tijdens één van die gesprekken. Met 38 weken mocht ik worden ingeleid en toen ging het ineens heel snel.

Ik vond het spannend maar tegelijkertijd wilde ik niets liever dan bevallen, ik keek er al zo lang naar uit. Toen ik 38 weken zwanger was werd ik ingeleid en binnen vijf uur ben ik bevallen. Het verliep dus erg vlot en ik was blij dat mijn dochter eindelijk geboren was. Ik kon haar in mijn armen houden en voelde dat het goed ging met haar. Mijn angst ebde langzaam weg.

De toekomst

Drie maanden na mijn bevalling had ik nog een controle. Mijn diabetes was gelukkig weg en er was op dat moment niets meer aan de hand. Dit stelde me gerust, maar tegelijkertijd ben ik bang voor de toekomst. De kans is namelijk groot dat ik weer zwangerschapsdiabetes krijg bij een volgende zwangerschap. En hoe meer kinderen ik krijg, hoe groter de kans is dat ik op latere leeftijd diabetes type 2 krijg. Ik wil zo graag meer kinderen maar ik wil niet de rest van mijn leven diabetes hebben. Deze gedachten spoken nog altijd rond in mijn hoofd.”

Loes was zwanger met Diabetes type 1: ‘Ik durfde pas na 20 weken spulletjes te kopen’